Η μεγάλη ουκρανική κρίση είναι τέκνο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Μέσω συνεχών οξύνσεων και προκλήσεων η Ουκρανία πέτυχε τον σκοπό της Αμερικής και βρέθηκε στο στόχαστρο των Ρώσων. Για μια ακόμη φορά τσακώνονται τα βουβάλια και την πληρώνουν τα βατράχια. Φυσικά και είναι πόλεμος, άλλωστε ήταν κάτι που τον ήθελαν και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι.
Οι Αμερικανοί το ήθελαν για να έχουν έρεισμα και να ασκήσουν πιο επιθετική διπλωματική πολιτική εναντίον της Ρωσίας, μόνο αυτό μπορούν. Είναι γνωστό πλέον ότι η Αμερική έχει πάψει εδώ και καιρό και μετά τα τελευταία γεγονότα στο Αφγανιστάν να αποτελεί υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη. Οι Ρώσοι από την άλλη, το ήθελαν για να αποδείξουν ότι έχουν την δύναμη να το κάνουν και να βάλουν φρένο στα σχέδια εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, διεκδικώντας παράλληλα ισχυρό βήμα στην διαμόρφωση των παγκόσμιων συσχετισμών. Η Ουκρανία σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, που κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι κωμικοτραγική, ήθελε και αυτήν τον πόλεμο και την σύγκρουση για να λάβουν σάρκα και οστά οι μεγαλόστομες υποσχέσεις των Αμερικανών και Ευρωπαϊκής Ένωσης για βοήθεια. Αυτοί όμως που δεν ήθελαν τον πόλεμο, είναι αυτοί που καλούνται τώρα με δάκρυα στα μάτια να αφήσουν οικογένειες και να πολεμήσουν εναντίον των Ρώσων. Αυτοί όλοι είναι ίδιοι με αυτούς που βομβαρδίστηκαν στην Κύπρο, στην Γιουγκοσλαβία, στην Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού. Αλλά τότε κάποιοι από τον λεγόμενο προοδευτικό κόσμο πανηγύριζαν, δεν έχυναν κροκοδείλια δάκρυα. Ο πόλεμος είναι πόλεμος από όπου και αν προέρχεται. Και την ευθύνη για αυτόν τον πόλεμο στο εκτελεστικό κομμάτι την έχει στο ακέραιο η Ρωσία. Όμως ηθικοί αυτουργοί για αυτό το έγκλημα είναι και οι Αμερικανοί μαζί με την ΕΕ και η ουκρανική κυβέρνηση, η οποία είχε παραδοθεί άνευ όρων στα συμφέροντα των δυτικών.
Σε κάθε περίπτωση αμφισβητούνται τα κυριαρχικά συμφέροντα ενός ολοκλήρου λαού και μιας ολόκληρης χώρας. Είτε με την Ρωσία που επεμβαίνει στρατιωτικά τώρα, είτε με την Αμερική που σε περίπτωση που επέμβει θα καθυποτάξει οικονομικά την χώρα, εξοβελίζοντας οποιονδήποτε δημοκρατικό παράγοντα. Είναι γνωστά τα σχέδια της Αμερικής για την Ουκρανία και αναμενόμενα. Μερικά από αυτά περιλαμβάνουν ΔΝΤ, φασιστικών καταβολών κυβέρνηση, κατάργηση του κομμουνιστικού κόμματος. Θυμίζω για τους δύσπιστους ότι διαφορά ανώτατα και δήθεν δημοκρατικά στελέχη της Ουάσιγκτον διατηρούσαν αγαστές σχέσεις με στελέχη φασιστικών ταγμάτων και δεν δίστασαν μάλιστα να ενορχηστρώσουν το πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε την φιλορωσική κυβέρνηση. Η λύση δεν βρίσκεται όυτε στον πόλεμο της Ρωσίας αλλά ούτε στην διαφημιζόμενη ειρήνη των Αμερικανών και ΕΕ. Η μόνη λύση είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών της Ουκρανίας και της Ρωσίας που ούτε οι μεν αλλά ούτε και οι δε έχουν κάτι να χωρίσουν. Μόνο με την ανάδειξη του λαϊκού παράγοντα ως ρυθμιστή των εξελίξεων και κυρίαρχο θα επιλυθεί το πρόβλημα που πλέον έχει πάρει πολεμικές διαστάσεις.
Όσο επικίνδυνη είναι για τα συμφέροντα του λαού της Ουκρανίας η στρατιωτική επέμβαση του Πούτιν, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι η ουκρανική κυβέρνηση του Ζελένσκι που άγεται και φέρεται από τα κελεύσματα της δύσης. Μέχρι να γίνει αυτό, δυστυχώς θα υφιστάμεθα σε παγκόσμιο επίπεδο την βαρβαρότητα σε όλες της τις εκδοχές.
ΥΓ. Να υπενθυμίσουμε στην ερίτιμο κυρία πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ο πρώτος στον 21ο αιώνα.
Σκελετος. 