Σκελετος.

Αυτό είπε εν ολίγοις η κυβέρνηση στα θύματα της μακράς λίστας των πυρκαγιών, οι περισσότερες εκ των οποίων ακόμα καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις δάσους και οικήματα. Το επιτελικό κράτος για άλλη μια φορά δεν λειτούργησε. Όπως τον χειμώνα ήταν η θεομηνία, όπως για τους χιλιάδες νεκρούς που δεν κατόρθωσαν να βρουν κρεβάτι στην εντατική έφταιγε η πανδημία, έτσι και τώρα ο στρατηγός άνεμος ή η κλιματική αλλαγή ευθύνονται για την καταστροφή που βιώνουμε και θα βιώσουμε για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Οι φωτιές είτε ως αποτέλεσμα ανθρώπινης παρέμβασης με σκοπό την αξιοποίηση της γης για οικονομικά οφέλη είτε ως συνέπεια ακραίων καιρικών συνθηκών αποτελεί απλώς την αφετηρία. Από εκεί και έπειτα ότι ακολουθεί υπάγεται στην ετοιμότητα και ικανότητα του κρατικού μηχανισμού. Οι τεράστιες ελλείψεις σε εξοπλισμό και προσωπικό, η καθυστερημένη επέμβαση, η συσσώρευση καύσιμης ύλης (προερχόμενη από την τελευταία κακοκαιρία) καθώς και η απουσία προληπτικών μέτρων καθότι είναι γνωστό ότι κάθε χρόνο έχουμε φωτιές και φωτιές που στο παρελθόν μας έχουν στοιχίσει σε ανθρώπινες, και όχι μόνο, ζωές αλλά και δάση, οδήγησαν σε αυτές τις ολέθριες εικόνες.

Ντροπή, θλίψη και οργή για την κυβέρνηση και τους υπεύθυνους ανεύθυνους που αυτοσυγχαίρονται γιατί δεν κάηκε κανένας. Αυτό είναι το μόνο μέλημα όταν ξεσπάει μια πυρκαγιά, δεν υπάρχει πρόβλεψη για περιορισμό της αλλά αντιμετωπίζεται με απανωτά μηνύματα του 112 και επικοινωνιακές φιέστες. Και αν ο καιρός εκτός από υψηλές θερμοκρασίες είχε και ισχυρούς ανέμους τότε τι θα γινόταν; Μάλλον θα εκκενώναμε και τον Παρθενώνα.

Και αφού έσβησε η φωτιά στην Αττική, ο πρωθυπουργός φοβούμενος την λαϊκή κατακραυγή που είναι πλέον γενικευμένη τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που διαθέτουν ένα στοιχειώδες επίπεδο λογικής και δεν βλέπουν τον Μητσοτάκη σαν Μωϋσή και τον Χατζηδάκη σαν τον Σούπερμαν, έσπευσε να εξαγγείλει μέτρα ανακούφισης. Κοινώς να πετάξει κανένα ψίχουλο μήπως και βουλώσει κανένα στόμα. Αντί να σεβαστεί τον πόνο και την οδύνη των εκατοντάδων ανθρώπων που έχασαν σπίτια, επιχειρήσεις και όλη τους την ζωή και τώρα καλούνται οι περισσότεροι εξ αυτών σε μεγάλη ηλικία να τα ξαναστήσουν από την αρχή και ενώ τόσες μέρες δεν υπήρξε καμία μέριμνα για την φροντίδα, σίτιση και στέγαση αυτών (ας είναι καλά η αλληλεγγύη και η κινητοποίηση της κοινωνίας). Βγήκε καθυστερημένα να ζητήσει μισή συγγνώμη και χωρίς καν να έχει γίνει απογραφή των ζημιών στην Αττική, με τεράστια μέτωπα σε Πελοπόννησο και Εύβοια, εξήγγειλε μέτρα στήριξης. Και ο λόγος είναι προφανής. Μην τυχόν και εκραγεί ο κόσμος που βράζει τόσες μέρες κάτω από την ανικανότητα του κράτους και των υπηρεσιών του.

Ανικανότητα βέβαια για τους πολλούς γιατί για τους λίγους πάντα υπάρχει πρόνοια. Για σπίτια υπουργών υπήρξε μέριμνα και δεν κάηκαν όπως και για συγκεκριμένες επιχειρήσεις που ως δια μαγείας γλίτωσαν από την λαίλαπα.

Ας ετοιμάσει όμως και ένα πακέτο μέτρων για τις πλημμύρες του χειμώνα αφού δεν θα υπάρχουν δένδρα να κρατούν το νερό. Ας ετοιμάσει και ένα κονδύλι για τα ζώα που έχασαν το φυσικό τους σπίτι και περιπλανιούνται ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας. Να βγάλει επίσης ένα κονδύλι για όλους εκείνους που έχασαν τις επιχειρήσεις τους και δεν πρόκειται να ξαναδουλέψουν μιας και είχαν επιχειρήσεις τουριστικού χαρακτήρα και πλέον τα μέρη τους είναι νεκροταφεία. Ας υπολογίσει επίσης και ένα κονδύλι για τους ανθρώπους που θα αρρωστήσουν από την ζέστη μιας και δεν υπάρχει πράσινο και σκιά. Και μετά από όλα αυτά ας παραδεχθεί επιτέλους ότι απέτυχε παταγωδώς.

Τον Σεπτέμβριο του 1991 η αμερικανική γερουσία υπερψηφίζει την λεγόμενη Αναθεώρηση Helms, που προτάθηκε από τον γερουσιαστή Helms και απαγόρευε στο αμερικανικό Εθνικό Ταμείο για τις Τέχνες να χρηματοδοτεί έργα τέχνης που «απεικονίζουν ή περιγράφουν, με εμφανώς προσβλητικό τρόπο, σεξουαλικές ή απεκκριτικές πράξεις ή όργανα». Λαμβάνοντας ως σημείο έναρξης την μεγάλη αντιπαράθεση της εποχής σχετικά με την αναθεώρηση, ο Taruskin γράφει μια μεγάλη κριτική για τις ηχογραφήσεις από τον William Christie και τους Les Arts Florissants γαλλικών μπαρόκ οπερών, που σπάνια ακούγονταν μέχρι τα τέλη του 1980. Κυρίως όμως δεν χάνει την αγαπημένη του ευκαιρία, να αποδείξει ότι υπάρχει πολιτική ακόμη και σε τομείς της κλασικής μουσικής που δεν φανταζόμαστε.

Περί βασιλέων και ντιβών

του Richard Taruskin
The New Republic
13 Δεκεμβρίου 1993

«Όσο περισσότερο επιτυγχάνει ένα έργο τέχνης ως πολιτική» έχει δηλώσει ο συνθέτης Ned Rorem «τόσο περισσότερο αποτυγχάνει ως τέχνη». Με λιγότερη τόλμη και πολλές περισσότερες λέξεις, ο αντιπρόσωπος Henry Hyde συμφωνεί: «Η καλή τέχνη είναι υποδηλωτική παρά προκλητική» έγραφε, εννοώντας ότι δεν είναι «ούτε τέχνη στην υπηρεσία κάποιου πολιτικού προγράμματος ούτε τέχνη ως ιδεολογικό όργανο, αλλά τέχνη ως μέσο με το οποίο ο άνθρωπος κερδίζει μια ματιά στην υπερβατική διάσταση της ανθρώπινης εμπειρίας». Χονδροειδείς παρεμβάσεις της αμερικανικής πολιτικής στα ζητήματα της τέχνης έχουν συσπειρώσει σε άρνηση φοβισμένους καλλιτέχνες και ξυλόγλωσσους πολιτικούς. Δεν υπάρχει, ή δεν θα έπρεπε να υπάρχει, καμία σχέση μεταξύ τέχνης και πολιτικής, μάς διαβεβαιώνουν αμφότεροι.

Τι να απέγινε άραγε ο καταδικασμένος Χρήστος Πάπας; Αυτός που στα ούρα του συσπείρωσε όλη την οργή και την αγανάκτηση όλων των γνήσιων πατριωτών έναντι των τουρκικών σήριαλ. Αυτός της γνωστής παρέας των φασιστοειδών που όποτε τους χρειάστηκαν τους ξεθάβαν και όποτε περίσσευαν τους ξαναέκρυβαν χωρίς όμως να μπορέσουν ποτέ να κρύψουν την δυσοσμία της αγαστής τους σχέσης. Κάτι σαν τα οπίσθια με τα εσώρουχα.

Και τώρα που δεν υπάρχει Χρυσή αυγή, δεν υπάρχουν ταγματασφαλίτες, δεν υπάρχουν δωσίλογοι, χουντικοί και λοιποί προσφιλείς στυλοβάτες, πρέπει να τους εφεύρουν ή ακόμη καλύτερα να γίνουν οι ίδιοι. Και έγιναν. Ξυλοφόρτωσαν χωρίς λόγο κόσμο, χαστούκισαν, τραμπούκισαν και εντέλει έγιναν και αυτoβαφτιζόμενοι ήρωες μιας στημένης σύγκρουσης. Όπως πάντα έτσι και τώρα χωρίς πρωτοτυπία υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν έχεις δικαίωμα να διεκδικείς ελευθερίες στην εποχή που κινδυνεύεις να νοσήσεις. Δεν έχεις δικαίωμα να κυκλοφορείς. Δεν έχεις λόγο κοινωνικής ύπαρξης αν θίγεις την πολιτειακή φύση που σε προστάζει. Δεν υπάρχεις όταν δεν χρησιμεύεις.

Η Νέα Σμύρνη είναι άλλη μια περίπτωση του αστικού χάσματος και της κατάφωρης παραβίασης κάθε έννοιας ελευθερίας. Είναι η συνέχεια των εκατοντάδων επιθέσεων της κατά τα άλλα δημοκρατικής κυβέρνησης που αυθαίρετα διώκει και καταδιώκει όλους όσους αντιδρούν στην βαρβαρότητα της. Όταν βέβαια αντιλαμβάνονται ότι αποκαλύπτονται στήνουν κακοφτιαγμένα επεισόδια με θύματα ακόμη και δικά τους παιδιά. Τώρα ένας αστυνομικός, πιο πριν ένας πρύτανης. Και το έδαφος γίνεται πιο γόνιμο για να συνεχίσουν να σπέρνουν τον σπόρο του διχασμού.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο.