Σκελετος.

Πάρε τα 600 και σκάσε

by Δημήτρης Παυλόπουλος

Αυτό είπε εν ολίγοις η κυβέρνηση στα θύματα της μακράς λίστας των πυρκαγιών, οι περισσότερες εκ των οποίων ακόμα καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις δάσους και οικήματα. Το επιτελικό κράτος για άλλη μια φορά δεν λειτούργησε. Όπως τον χειμώνα ήταν η θεομηνία, όπως για τους χιλιάδες νεκρούς που δεν κατόρθωσαν να βρουν κρεβάτι στην εντατική έφταιγε η πανδημία, έτσι και τώρα ο στρατηγός άνεμος ή η κλιματική αλλαγή ευθύνονται για την καταστροφή που βιώνουμε και θα βιώσουμε για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Οι φωτιές είτε ως αποτέλεσμα ανθρώπινης παρέμβασης με σκοπό την αξιοποίηση της γης για οικονομικά οφέλη είτε ως συνέπεια ακραίων καιρικών συνθηκών αποτελεί απλώς την αφετηρία. Από εκεί και έπειτα ότι ακολουθεί υπάγεται στην ετοιμότητα και ικανότητα του κρατικού μηχανισμού. Οι τεράστιες ελλείψεις σε εξοπλισμό και προσωπικό, η καθυστερημένη επέμβαση, η συσσώρευση καύσιμης ύλης (προερχόμενη από την τελευταία κακοκαιρία) καθώς και η απουσία προληπτικών μέτρων καθότι είναι γνωστό ότι κάθε χρόνο έχουμε φωτιές και φωτιές που στο παρελθόν μας έχουν στοιχίσει σε ανθρώπινες, και όχι μόνο, ζωές αλλά και δάση, οδήγησαν σε αυτές τις ολέθριες εικόνες.

Ντροπή, θλίψη και οργή για την κυβέρνηση και τους υπεύθυνους ανεύθυνους που αυτοσυγχαίρονται γιατί δεν κάηκε κανένας. Αυτό είναι το μόνο μέλημα όταν ξεσπάει μια πυρκαγιά, δεν υπάρχει πρόβλεψη για περιορισμό της αλλά αντιμετωπίζεται με απανωτά μηνύματα του 112 και επικοινωνιακές φιέστες. Και αν ο καιρός εκτός από υψηλές θερμοκρασίες είχε και ισχυρούς ανέμους τότε τι θα γινόταν; Μάλλον θα εκκενώναμε και τον Παρθενώνα.

Και αφού έσβησε η φωτιά στην Αττική, ο πρωθυπουργός φοβούμενος την λαϊκή κατακραυγή που είναι πλέον γενικευμένη τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που διαθέτουν ένα στοιχειώδες επίπεδο λογικής και δεν βλέπουν τον Μητσοτάκη σαν Μωϋσή και τον Χατζηδάκη σαν τον Σούπερμαν, έσπευσε να εξαγγείλει μέτρα ανακούφισης. Κοινώς να πετάξει κανένα ψίχουλο μήπως και βουλώσει κανένα στόμα. Αντί να σεβαστεί τον πόνο και την οδύνη των εκατοντάδων ανθρώπων που έχασαν σπίτια, επιχειρήσεις και όλη τους την ζωή και τώρα καλούνται οι περισσότεροι εξ αυτών σε μεγάλη ηλικία να τα ξαναστήσουν από την αρχή και ενώ τόσες μέρες δεν υπήρξε καμία μέριμνα για την φροντίδα, σίτιση και στέγαση αυτών (ας είναι καλά η αλληλεγγύη και η κινητοποίηση της κοινωνίας). Βγήκε καθυστερημένα να ζητήσει μισή συγγνώμη και χωρίς καν να έχει γίνει απογραφή των ζημιών στην Αττική, με τεράστια μέτωπα σε Πελοπόννησο και Εύβοια, εξήγγειλε μέτρα στήριξης. Και ο λόγος είναι προφανής. Μην τυχόν και εκραγεί ο κόσμος που βράζει τόσες μέρες κάτω από την ανικανότητα του κράτους και των υπηρεσιών του.

Ανικανότητα βέβαια για τους πολλούς γιατί για τους λίγους πάντα υπάρχει πρόνοια. Για σπίτια υπουργών υπήρξε μέριμνα και δεν κάηκαν όπως και για συγκεκριμένες επιχειρήσεις που ως δια μαγείας γλίτωσαν από την λαίλαπα.

Ας ετοιμάσει όμως και ένα πακέτο μέτρων για τις πλημμύρες του χειμώνα αφού δεν θα υπάρχουν δένδρα να κρατούν το νερό. Ας ετοιμάσει και ένα κονδύλι για τα ζώα που έχασαν το φυσικό τους σπίτι και περιπλανιούνται ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας. Να βγάλει επίσης ένα κονδύλι για όλους εκείνους που έχασαν τις επιχειρήσεις τους και δεν πρόκειται να ξαναδουλέψουν μιας και είχαν επιχειρήσεις τουριστικού χαρακτήρα και πλέον τα μέρη τους είναι νεκροταφεία. Ας υπολογίσει επίσης και ένα κονδύλι για τους ανθρώπους που θα αρρωστήσουν από την ζέστη μιας και δεν υπάρχει πράσινο και σκιά. Και μετά από όλα αυτά ας παραδεχθεί επιτέλους ότι απέτυχε παταγωδώς.

Advertisement

Περί βασιλέων και ντιβών

by Δημήτρης Μπούκας

Τον Σεπτέμβριο του 1991 η αμερικανική γερουσία υπερψηφίζει την λεγόμενη Αναθεώρηση Helms, που προτάθηκε από τον γερουσιαστή Helms και απαγόρευε στο αμερικανικό Εθνικό Ταμείο για τις Τέχνες να χρηματοδοτεί έργα τέχνης που «απεικονίζουν ή περιγράφουν, με εμφανώς προσβλητικό τρόπο, σεξουαλικές ή απεκκριτικές πράξεις ή όργανα». Λαμβάνοντας ως σημείο έναρξης την μεγάλη αντιπαράθεση της εποχής σχετικά με την αναθεώρηση, ο Taruskin γράφει μια μεγάλη κριτική για τις ηχογραφήσεις από τον William Christie και τους Les Arts Florissants γαλλικών μπαρόκ οπερών, που σπάνια ακούγονταν μέχρι τα τέλη του 1980. Κυρίως όμως δεν χάνει την αγαπημένη του ευκαιρία, να αποδείξει ότι υπάρχει πολιτική ακόμη και σε τομείς της κλασικής μουσικής που δεν φανταζόμαστε.


Περί βασιλέων και ντιβών

του Richard Taruskin
The New Republic
13 Δεκεμβρίου 1993

«Όσο περισσότερο επιτυγχάνει ένα έργο τέχνης ως πολιτική» έχει δηλώσει ο συνθέτης Ned Rorem «τόσο περισσότερο αποτυγχάνει ως τέχνη». Με λιγότερη τόλμη και πολλές περισσότερες λέξεις, ο αντιπρόσωπος Henry Hyde συμφωνεί: «Η καλή τέχνη είναι υποδηλωτική παρά προκλητική» έγραφε, εννοώντας ότι δεν είναι «ούτε τέχνη στην υπηρεσία κάποιου πολιτικού προγράμματος ούτε τέχνη ως ιδεολογικό όργανο, αλλά τέχνη ως μέσο με το οποίο ο άνθρωπος κερδίζει μια ματιά στην υπερβατική διάσταση της ανθρώπινης εμπειρίας». Χονδροειδείς παρεμβάσεις της αμερικανικής πολιτικής στα ζητήματα της τέχνης έχουν συσπειρώσει σε άρνηση φοβισμένους καλλιτέχνες και ξυλόγλωσσους πολιτικούς. Δεν υπάρχει, ή δεν θα έπρεπε να υπάρχει, καμία σχέση μεταξύ τέχνης και πολιτικής, μάς διαβεβαιώνουν αμφότεροι.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τρελός Παππάς τούς βάφτισε

by Δημήτρης Παυλόπουλος

Τι να απέγινε άραγε ο καταδικασμένος Χρήστος Πάπας; Αυτός που στα ούρα του συσπείρωσε όλη την οργή και την αγανάκτηση όλων των γνήσιων πατριωτών έναντι των τουρκικών σήριαλ. Αυτός της γνωστής παρέας των φασιστοειδών που όποτε τους χρειάστηκαν τους ξεθάβαν και όποτε περίσσευαν τους ξαναέκρυβαν χωρίς όμως να μπορέσουν ποτέ να κρύψουν την δυσοσμία της αγαστής τους σχέσης. Κάτι σαν τα οπίσθια με τα εσώρουχα.

Και τώρα που δεν υπάρχει Χρυσή αυγή, δεν υπάρχουν ταγματασφαλίτες, δεν υπάρχουν δωσίλογοι, χουντικοί και λοιποί προσφιλείς στυλοβάτες, πρέπει να τους εφεύρουν ή ακόμη καλύτερα να γίνουν οι ίδιοι. Και έγιναν. Ξυλοφόρτωσαν χωρίς λόγο κόσμο, χαστούκισαν, τραμπούκισαν και εντέλει έγιναν και αυτoβαφτιζόμενοι ήρωες μιας στημένης σύγκρουσης. Όπως πάντα έτσι και τώρα χωρίς πρωτοτυπία υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν έχεις δικαίωμα να διεκδικείς ελευθερίες στην εποχή που κινδυνεύεις να νοσήσεις. Δεν έχεις δικαίωμα να κυκλοφορείς. Δεν έχεις λόγο κοινωνικής ύπαρξης αν θίγεις την πολιτειακή φύση που σε προστάζει. Δεν υπάρχεις όταν δεν χρησιμεύεις.

Η Νέα Σμύρνη είναι άλλη μια περίπτωση του αστικού χάσματος και της κατάφωρης παραβίασης κάθε έννοιας ελευθερίας. Είναι η συνέχεια των εκατοντάδων επιθέσεων της κατά τα άλλα δημοκρατικής κυβέρνησης που αυθαίρετα διώκει και καταδιώκει όλους όσους αντιδρούν στην βαρβαρότητα της. Όταν βέβαια αντιλαμβάνονται ότι αποκαλύπτονται στήνουν κακοφτιαγμένα επεισόδια με θύματα ακόμη και δικά τους παιδιά. Τώρα ένας αστυνομικός, πιο πριν ένας πρύτανης. Και το έδαφος γίνεται πιο γόνιμο για να συνεχίσουν να σπέρνουν τον σπόρο του διχασμού.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο.

Να ζει κανείς ή να μη ζει

by Δημήτρης Παυλόπουλος

Η κομματικοποιήση της ηγεσίας του Εθνικού έγινε από την ίδια την κυβέρνηση. Όταν με απευθείας ανάθεση, κατά παρέκκλιση του κανονισμού, διορίστηκε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Με τον διορισμό ανά χείρας, κορυφαίοι πολιτικοί ταγοί της κυβέρνησης πανηγύριζαν για την επανακατάληψη του θεάτρου και το σπάσιμο του αποστήματος της αριστεράς.

Όμως δύο χρόνια μετά η αυλαία άνοιξε και αυτό που εμφανίστηκε δεν έχει καμία σχέση ούτε με το θέατρο, ούτε με ποιότητα ήθους εν γένει. τώρα αποκαλύγθηκε ότι δεν ήταν άλλος ένας ρόλος αλλά η ωμή πραγματικότητα που κουβαλούσε ένας βαθύτατα τοξικός για την υγεία του Εθνικού άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μέχρι χθες ήταν στο απυρόβλητο και ενώ ήταν κοινό μυστικό η κακοποιητική του τάση και συμπεριφορά, παρά ταύτα απολάμβανε μία ιδιότυπη εύνοια.

Η απάντηση της κυβέρνησης σε όλες αυτές τις κατηγορίες δια στόματος της υπουργού πολιτισμού είναι ότι δεν ήξεραν, ότι εξαπατήθηκαν, κοινώς την πάτησαν. Πως μπορείς να την πατήσεις σε κάτι που όλοι το ήξεραν μέσα στους κόλπους του θεάτρου. Σε κάτι που στην τελική ακόμη και να μην το ήξεραν δεν θα τους έπαιρνε πάνω από κάτι μήνες για να το αντιληφθούν. Θυμίζω ότι περίπου 4 μήνες κράτησε η συνεργασία του εν λόγω ηθοποιού με τμήμα θεατρικών σπουδών αλλά και με θεατρική σχολή, αφού δεν άργησε να αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα προς τους σπουδαστές. Τι άλλαξε τώρα και έμεινε για χρόνια σε αυτή την θέση, την οποία θα εξακολουθούσε να κατέχει αν δεν υπήρχε τόσο ισχυρή πίεση από τα μέσα για αποκαλύψεις.

Τι άλλαξε και όχι μόνο παρέμεινε αλλά όπως συζητείται κατόρθωσε να αποκτήσει προσβάσεις ακόμη και στην ευαίσθητη ηλικιακά και ψυχικά ομάδα των ανήλικων προσφύγων. Αυτών που δεν είχαν γονείς να τα μαζέψουν όπως δήλωσε το γνωστό ανδρείκελο δημοσιογραφίας. Το ίδιο ανδρείκελο που δήλωνε με απορία ότι η μάνα του Φύσσα για φτωχιά είναι πολύ περιποιημένη

Η απάντηση είναι ότι τους εξαπάτησε.

Πως εξαπατάς κάποιον που σε προτείνει για μία θέση; Πως είναι δυνατόν να τον εξαπατήσεις αφού ο ίδιος σε προτείνει; Μόνο εσένα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, για να προλάβω ορισμένες άστοχες και επικίνδυνες γενικεύσεις ότι όλοι στην κυβέρνηση ταυτίζονται με τις πράξεις αυτές. Αυτό αφορά την δικαιοσύνη και μόνο. Το ζήτημα που ανακύπτει είναι πολιτικό και αφορά την εγκληματική ανεπάρκεια της υπουργού με την ανοχή του πρωθυπουργού που οδήγησε όχι μόνο σε μία λάθος επιλογή αλλά σε μία διαπόμπευση σύσσωμης της κυβέρνησης, αναφορικά με την ικανότητά της να ξεχωρίζει το καλό από το κακό ακόμη και αν το τελευταίο κρατά κομματική ταυτότητα.

Ακόμη και τώρα, παραιτηθείτε, έστω και τώρα δείξτε ειλικρινή μεταμέλεια και όχι συνενοχή και απομακρυνθείτε από αυτή την τραυματισμένη θέση της υπουργού Πολιτισμού.

Μια μέρα στο Da capo

by Δημήτρης Παυλόπουλος

Τι και αν η μισή Αττική θάφτηκε στο χιόνι. Τι και αν χιλιάδες άνθρωποι έμειναν χωρίς νερό και ρεύμα μέσα σε πολικές θερμοκρασίες. Τι και αν για άλλη μια φορά το κράτος απέδειξε στο απόλυτο την ανεπάρκεια του.

Στο Κολωνάκι ήταν όλα μια χαρά. Ούτε πολύ χιόνι. Ούτε διακοπές ρεύματος και ο καφές στο Da capo όπως πάντα όλα αυτά τα χρόνια εξαιρετικός. Για τον πρωινό καφέ του πρωθυπουργού δεν υπάρχουν μέτρα. Δεν υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και υγειονομικής κρίσης. Υπάρχει μόνο η ακόρεστη ανάγκη για καφέ. Αυτό το αίσθημα με το οποίο ξυπνάνε οι περισσότεροι Έλληνες.

Όμως την Τρίτη δεν ήταν ένα συνηθισμένο ξημέρωμα. Ήταν η πρώτη της κακοκαιρίας και η πρεμιέρα του πολυδιαφημισμένου έργου της πάνοπλης και πανίσχυρης υπουργοποιημένης πλέον πολιτικής προστασίας. Μετά από ώρες επί ωρών και ημέρες επί ημερών συνεδριάσεων και αποφάσεων έφτασε η μέρα που περίμεναν και ήξεραν.

Και τι έκαναν; Αυτό που κάνουν πάντα. Τίποτα. Ή για να είμαι πιο ακριβώς τίποτα για μας τους πολλούς. Για τους λίγους και εκλεκτούς έκαναν. Έκλεισαν την εθνική οδό για 3 μέρες. Το έκαναν όχι για το προφανές, για να μην κινδυνεύσουμε, αλλά για να μην κινδυνέψει ο παραχωρησιούχος της εθνικής οδού και επωμισθεί το υπέρογκο και ευρωπαϊκά ψηφισμένο πρόστιμο σε περίπτωση ακινητοποίησης οχημάτων εντός του άξονα. Για να μην πληρώσουν οι λίγοι. Την πλήρωσαν όπως πάντα οι πολλοί.
Τι άλλο έκαναν; Έπαιξαν με το ρεύμα. Γι αυτό δεν χρειάζονταν την Μήδεια. Ούτε τον Ορέστη. Κατήργησαν τα λιγνιτικά εργοστάσια και υποχρέωσαν την αντικατάσταση του δικτύου που εξυπηρετούσαν από εργοστάσια φυσικού αερίου. Σημειωτέον ότι η Γερμανία αυτό θα το κάνει μέχρι το 2050 και όχι μέχρι το 2023. Εμείς γιατί τέτοια σπουδή; Γιατί διάφοροι όμιλοι ενέργειας  επενδύουν σε μονάδες φυσικού αερίου ανά την Ελλάδα. Με πιο απλά λόγια, σκάνε οι υποσταθμοί ο ένας μετά τον άλλο, γιατί το δίκτυο λόγω της κατάργησης του λιγνίτη στην Μεγαλόπολη και φυσικά της έλλειψης συντήρησης από τους ιδιώτες, δεν αντέχει. Και όλα αυτά όχι για το καλό του περιβάλλοντος, το δικό μας και των οικογενειών μας αλλά για την οικονομική ευημερία της υγιούς κατά τα αλλά και μη κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας.

Όσο χιόνι και να ρίξει δεν μπορεί να καλύψει την εγκληματική τους ανεπάρκεια και άκρως μονοδιάστατη πολιτική τους. Δέκα μέρες τώρα τα καλοταϊσμένα κανάλια τους μας έχουν βομβαρδίσει με αλεπάλληλες εικόνες από συνεδριάσεις του Χρυσοχοΐδη, του Χαρδαλιά και των συν αυτοίς.

Ούτε δένδρα έκοψαν, ούτε καλώδια στήριξαν, ούτε δρόμους άνοιξαν. Η απόλυτη αποτυχία. Βέβαια αυτό ισχύει για την κοινή λογική όχι για τους υποτακτικούς κονδυλοφόρους της επιτελικής παρέας των αρίστων.