Σκελετος.

Η μεγάλη ουκρανική κρίση είναι τέκνο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Μέσω συνεχών οξύνσεων και προκλήσεων η Ουκρανία πέτυχε τον σκοπό της Αμερικής και βρέθηκε στο στόχαστρο των Ρώσων. Για μια ακόμη φορά τσακώνονται τα βουβάλια και την πληρώνουν τα βατράχια. Φυσικά και είναι πόλεμος, άλλωστε ήταν κάτι που τον ήθελαν και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι.

Οι Αμερικανοί το ήθελαν για να έχουν έρεισμα και να ασκήσουν πιο επιθετική διπλωματική πολιτική εναντίον της Ρωσίας, μόνο αυτό μπορούν. Είναι γνωστό πλέον ότι η Αμερική έχει πάψει εδώ και καιρό και μετά τα τελευταία γεγονότα στο Αφγανιστάν να αποτελεί υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη. Οι Ρώσοι από την άλλη, το ήθελαν για να αποδείξουν ότι έχουν την δύναμη να το κάνουν και να βάλουν φρένο στα σχέδια εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, διεκδικώντας παράλληλα ισχυρό βήμα στην διαμόρφωση των παγκόσμιων συσχετισμών. Η Ουκρανία σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, που κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι κωμικοτραγική, ήθελε και αυτήν τον πόλεμο και την σύγκρουση για να λάβουν σάρκα και οστά οι μεγαλόστομες υποσχέσεις των Αμερικανών και Ευρωπαϊκής Ένωσης για βοήθεια. Αυτοί όμως που δεν ήθελαν τον πόλεμο, είναι αυτοί που καλούνται τώρα με δάκρυα στα μάτια να αφήσουν οικογένειες και να πολεμήσουν εναντίον των Ρώσων. Αυτοί όλοι είναι ίδιοι με αυτούς που βομβαρδίστηκαν στην Κύπρο, στην Γιουγκοσλαβία, στην Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού. Αλλά τότε κάποιοι από τον λεγόμενο προοδευτικό κόσμο πανηγύριζαν, δεν έχυναν κροκοδείλια δάκρυα. Ο πόλεμος είναι πόλεμος από όπου και αν προέρχεται. Και την ευθύνη για αυτόν τον πόλεμο στο εκτελεστικό κομμάτι την έχει στο ακέραιο η Ρωσία. Όμως ηθικοί αυτουργοί για αυτό το έγκλημα είναι και οι Αμερικανοί μαζί με την ΕΕ και η ουκρανική κυβέρνηση, η οποία είχε παραδοθεί άνευ όρων στα συμφέροντα των δυτικών.

Σε κάθε περίπτωση αμφισβητούνται τα κυριαρχικά συμφέροντα ενός ολοκλήρου λαού και μιας ολόκληρης χώρας. Είτε με την Ρωσία που επεμβαίνει στρατιωτικά τώρα, είτε με την Αμερική που σε περίπτωση που επέμβει θα καθυποτάξει οικονομικά την χώρα, εξοβελίζοντας οποιονδήποτε δημοκρατικό παράγοντα. Είναι γνωστά τα σχέδια της Αμερικής για την Ουκρανία και αναμενόμενα. Μερικά από αυτά περιλαμβάνουν ΔΝΤ, φασιστικών καταβολών κυβέρνηση, κατάργηση του κομμουνιστικού κόμματος. Θυμίζω για τους δύσπιστους ότι διαφορά ανώτατα και δήθεν δημοκρατικά στελέχη της Ουάσιγκτον διατηρούσαν αγαστές σχέσεις με στελέχη φασιστικών ταγμάτων και δεν δίστασαν μάλιστα να ενορχηστρώσουν το πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε την φιλορωσική κυβέρνηση. Η λύση δεν βρίσκεται όυτε στον πόλεμο της Ρωσίας αλλά ούτε στην διαφημιζόμενη ειρήνη των Αμερικανών και ΕΕ. Η μόνη λύση είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών της Ουκρανίας και της Ρωσίας που ούτε οι μεν αλλά ούτε και οι δε έχουν κάτι να χωρίσουν. Μόνο με την ανάδειξη του λαϊκού παράγοντα ως ρυθμιστή των εξελίξεων και κυρίαρχο θα επιλυθεί το πρόβλημα που πλέον έχει πάρει πολεμικές διαστάσεις.

Όσο επικίνδυνη είναι για τα συμφέροντα του λαού της Ουκρανίας η στρατιωτική επέμβαση του Πούτιν, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι η ουκρανική κυβέρνηση του Ζελένσκι που άγεται και φέρεται από τα κελεύσματα της δύσης.  Μέχρι να γίνει αυτό, δυστυχώς θα υφιστάμεθα σε παγκόσμιο επίπεδο την βαρβαρότητα σε όλες της τις εκδοχές. 

ΥΓ. Να υπενθυμίσουμε στην ερίτιμο κυρία πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ο πρώτος στον 21ο αιώνα.

Άλλη μια τεράστια επιτυχία του επιτελείου της ανευθυνότητας και της εγκληματικής αδιαφορίας. Πέρσι στην ίδια τραγική κακοκαιρία ο πρωθυπουργός φωτογραφιζόταν στο Κολωνάκι πίνοντας καφέ. Φέτος άραγε πού τον ήπιε τον καφέ; Τελικά δεν μπόρεσαν ούτε οι επαΐοντες εκ Κύπρου να μας σώσουν. Για άλλη μια φορά έκλεισαν τα πάντα και εμείς μαζί, όσοι δηλαδή γλίτωσαν και δεν μποτιλιαρίστηκαν για ώρες χωρίς νερό και τροφή μέσα στο πολικό κρύο. Για άλλη μια φορά το κράτος του Μητσοτάκη έκανε τα ίδια, τα γνωστά. Απολύτως τίποτα. Η πλήρης ανυπαρξία και απάθεια. Αυτοί που θα εκκένωναν το Μάτι σε 20 λεπτά. Άφησαν εκατοντάδες οδηγούς για ώρες στην Αττική Οδό. Άφησαν δεκάδες σπίτια χωρίς ρεύμα άρα και κάποια από αυτά χωρίς θέρμανση. Αυτοί που ξέρουν, όπως έλεγαν, και προετοιμάστηκαν αφού το ζήσαμε και πέρσι, άφησαν την πρωτεύουσα της χώρας χωρίς οδικό δίκτυο. Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά. Ας εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στον καιρό μήπως μας λυπηθεί.

Βλέποντας κανείς την στάση του σώματος του πρωθυπουργού στην Μητρόπολη μπροστά στο νεκρό σώμα του τελευταίου μεγάλου Έλληνα του 20ού αιώνα καταλαβαίνει ότι δεν διαθέτει ούτε την στοιχειώδη ευγένεια να σταθεί στο ύψος της περίστασης και να σεβαστεί το πένθος ενός έθνους που καλείται σε μια βίαιη και απότομη μετάβαση άνευ συμβόλων προς το μέλλον. Η στάση του ήταν ατιμωτική όχι μόνο απέναντι στον Μίκη, στους αγώνες του και στα επιτεύγματα του που πρόσφερε απλόχερα στον ελληνικό λαό κάνοντας τον συμμέτοχο και κοινωνό στην μεγαλειώδη στιγμή της μουσικής του δημιουργίας, αλλά και απέναντι σε όλους εμάς ζώντες και νεκρούς. Ήταν ισχυρή απόδειξη της ξεδιαντροπιάς ενός ανθρώπου που παρουσιάζει βαριά συναισθηματική καθυστέρηση και δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η συνθήκη επιβάλλεται στον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος στην συνθήκη. Αυτός που εδώ και 2 χρόνια καταδυναστεύει και εξουσιάζει τις ζωές μας πότε με τρόπο κομψό λέγοντας ότι είναι για το καλό μας και τις περισσότερες φορές με τρόπο άκομψο βίαιο και απάνθρωπο. Είναι ο ίδιος που αγνόησε τον πόνο μας και αδιαφόρησε για το μεγάλο γεγονός της απώλειας θεωρώντας την ως άλλη μια ευκαιρία για επικοινωνιακή φιέστα. 

Όμως την απάντηση δεν άργησε να την λάβει. Ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος έξω τον αποδοκίμασε και δικαίως. Είναι η οργή δυο χρόνων για τα χιλιάδες κενά στα νοσοκομεία, για τις εκατοντάδες επιχειρήσεις που χρεοκόπησαν μιας και δεν είχαν κρατικό ενδιαφέρον χρηματοδότησης, για τις δεκάδες αναίτιες και βάρβαρες επιθέσεις και συλλήψεις της αστυνομίας σε βάρος πολιτών, για τις δεκάδες αδικαιολόγητες απαγορεύσεις που ξεπερνούν τα ελαστικά όρια της αστικής δημοκρατίας, για τα εγκληματικά λάθη με τα εμβόλια, για τις φωτιές, για τα πανεπιστήμια, για όλους εμάς που δεν θέλουμε να ζούμε άλλο σε καθεστώς φόβου και ανασφάλειας. Αυτοί βέβαια που τον αποδοκίμασαν δεν είχαν περάσει από το ταμείο του Πέτσα όπως τα κανάλια τον προηγούμενο χρόνο, γι αυτό και δεν φιμώθηκαν, δεν βάφτισαν το μαύρο άσπρο και βροντοφώναξαν την αλήθεια, το δίκαιο τους.

Για την στάση του μέσα στην Μητρόπολη δεν μίλησε κανένας από όλους τους υποτιθέμενα σεμνότυφους αστούς. Θυμάμαι τα σχόλια που είχαν κάνει όλοι αυτοί που τώρα σιωπούν όταν είχε επισκεφθεί ο Ομπάμα τον Τσίπρα…

Ο λεβέντης ροβόλησε για τις γειτονιές των αγγέλων. Ο Μίκης Θεοδωράκης προσέφερε απλόχερα ακόμη και των θάνατό του στον ελληνικό και όχι μόνο λαό. Έδωσε για άλλη μια φορά την ευκαιρία να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση και μας ξύπνησε τις μνήμες εκείνες που για χρόνια σωπαίνουν αλλά δεν λησμονούνται. Εκείνες τις μνήμες που τον ενέπνευσαν μουσικά και τον προίκισαν πολιτικά. Οι μνήμες των λαών για ελευθερία και δικαιοσύνη. Από την ΕΠΟΝ και το ΕΑΜ, στον εμφύλιο, από τον εμφύλιο στην νεολαία Λαμπράκη και από εκεί στην χούντα του ’67.

Όλες αυτές οι τραγικές στιγμές του τόπου και του λαού μας έγιναν νότες και μελωδίες μαγικές, τρύπωσαν σε κάθε γωνιά και σοκάκι και ταξίδεψαν από τα ξερονήσια και τις φυλακές στα πέρατα του κόσμου, κάνοντας την Ελλάδα, άξια συνεχιστή της ιστορικής της παράδοσης του αγώνα για ελευθερία. Η Ελλάδα δεν θα ήταν ίδια αν δεν είχε γεννήσει τον Μίκη. Η μουσική και η ποίηση δεν θα ήταν ίδια αν δεν είχε γεννηθεί ο Μίκης. Πέτυχε το ακατόρθωτο. Κάτω από συλλήψεις, βασανισμούς, διώξεις και απαγορεύσεις κατάφερε να αντισταθεί. Κατάφερε να σταθεί στο μπόι των ανθρώπων και να περάσει στην αιωνιότητα. Πλημμυρίζοντας τους στίχους με μια θάλασσα μουσικής αρμονίας, έδωσε το έναυσμα της πολιτιστικής επανάστασης, συνάμα με την πολιτική επανάσταση. Κατόρθωσε να τραγουδηθεί και να αγαπηθεί όσο κανένας άλλος από όλους τους αδικημένους και καταπιεσμένους αυτού του τόπου.  

Όσα και να του προσάψεις, δεν αρκούν ούτε για μία μελανή γραμμή στο λαμπρό πορτραίτο του. Η ζωή του είναι η γέφυρα μας με την ιστορία αυτού του τόπου, έτσι όπως την έζησαν οι πραγματικοί ήρωες και αγωνιστές και όχι οι υποτελείς απόντες που τώρα τρέχουν να τον αποχαιρετίσουν αγνοώντας εσκεμμένα την άβυσσο που τους χωρίζει. Αυτοί οι μικροί και οι άσημοι που καταδυναστεύουν τον κόσμο, αδυνατούν να συλλάβουν το μέγεθος της προσωπικότητάς του. Αρκούνται στην παγκόσμια εμβέλεια και ποιότητα των έργων του. Αρνούνται όμως να δεχθούν ηθελημένα ότι η δημιουργία ήταν αποτέλεσμα της στάσης ζωής του. Ήταν συνέπεια των πολιτικών του πεποιθήσεων και της υπερβολικής αγάπης του για την πατρίδα και το λαό. Αυτή ήταν η πυξίδα του πάνω στον χάρτη της ζωής του. Και με αυτό σφράγισε το θάνατό του. Παράλληλα άφησε μια βαθιά παρακαταθήκη σε όλους εμάς να διαφυλάξουμε το έργο του και να πορευτούμε με γνώμονα το καλό και το δίκιο του λαού. Εκεί που το έργο του θα ξαναπάρει σάρκα και οστά και θα γίνει η σπίθα για την κοινωνική απελευθέρωση και την πραγματική ελευθερία.  Όταν οι καμπάνες θα σημάνουν και το χώμα αυτό θα ξαναγίνει δικό σου και δικό μας…