Σκελετος.

Υπάρχουν τόσες ευχάριστες στιγμές στην πορεία της πολιτικής μας ιστορίας που αδυνατείς να διακρίνεις την καλύτερη. Μία από αυτές και το ζεϊμπέκικο της Όλγας, σε μία βραδιά ανείπωτου διονυσιασμού και εορτασμού. Η Όλγα Γεροβασίλη, κρίνοντας ότι όλα οδεύουν ομαλώς σε αυτόν τον τόπο, αποφάσισε να το ρίξει λίγο έξω και να διασκεδάσει χορεύοντας με τις μελωδίες του Γιώργου Μαργαρίτη. Άλλωστε, θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι τέτοιες εικόνες είναι γνώριμες από το όχι και τόσο μακρινό μας παρελθόν. Παρόμοια ζεϊμπέκικα πανηγυρισμού είχε χορέψει και ο Γιώργος Παπανδρέου (αυτός που μας βούλιαξε τελικά με το πρώτο μνημόνιο της αλλαγής) και ο Άκης Τσοχατζόπουλος, αυτός βέβαια για άλλους λόγους, σε άλλη εποχή, την εποχή που η ανομία και η ανηθικότητα είχαν γίνει απαραίτητες προϋποθέσεις για να γίνεις πολιτικός και μάλιστα για να κατέχεις υπουργικό θώκο.

Ωστόσο, όλα αυτά τέλειωσαν, η διαφθορά και η διαπλοκή πατάσσονται συθέμελα και φτάνει επιτέλους η δικαίωση των πολλών και αδικημένων που βάλλονται τόσα χρόνια από τα μέτρα και τις πολιτικές της λιτότητας. Τώρα ήρθε η ώρα του λαού. Από ‘δώ κι εμπρός η νέα αριστερή κυβέρνηση θα κυβερνά κατά 80% φιλολαϊκά και κατά 20% αντιλαϊκά. Πρώτη αποτυχημένη απόδειξη αυτής της μπακάλικης κυβερνητικής πολιτικής είναι η απόσυρση του παράλληλου προγράμματος, αυτού που περιείχε την στάχτη για τα μάτια όλων όσων θα δουν τα νέα επώδυνα μέτρα που θα φέρει ο καινούργιος χρόνος. Μέσα σε αυτήν τη στάχτη ήταν μια πενιχρή αύξηση για μια πολύ μικρή μερίδα δημοσίων υπαλλήλων και κάποιες ευνοϊκές διατάξεις για τους αυλοκόλακες των κυβερνώντων, συγκεκριμένα προβλεπόταν η αύξηση των προσλήψεων συμβούλων σε διάφορα υπουργεία.

Ακόμη όμως και αυτά δεν μπόρεσε να σώσει η κυβέρνηση από την βαρβαρότητα των εταίρων μας. Τίποτε πλέον (και αυτό είναι ολοφάνερο) δεν θα περνά από το ελληνικό κοινοβούλιο μη έχοντας προηγουμένως εγκριθεί από τους ξένους δυνάστες μας. Αυτό για τους κύριους της κυβέρνησης αποτελεί δημοκρατία, ισονομία και δικαιοσύνη. Αυτό μαζί με την νέα επιθυμία της ΕΕ για τον παραγκωνισμό των εθνικών συνόρων και της ελάχιστης πλέον εναπομένουσας εθνικής κυριαρχίας , με την δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού που θα εποπτεύει τα σύνορα μας. Μια απόφαση που αποτελούσε πόθο πολλών ετών και πολλών Ευρωπαίων αξιωματούχων που θα μπορούσε να πει κανείς ότι περίμεναν μια καλή ευκαιρία για να την υλοποιήσουν και, αν επεκτείνουμε αυτόν το συλλογισμό, θα μπορούσαμε να πούμε πως μια καλή ευκαιρία ενδεχομένως να ήταν ένα τρομοκρατικό χτύπημα συνδεδεμένο με έναν χρόνιο πόλεμο εκτός Ευρώπης.

Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν στα πλαίσια της συνολικότερης προσπάθειας των απανταχού κυβερνώντων για να γίνει ο κόσμος δημοκρατικότερος, δικαιότερος και πιο ανθρώπινος. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται τα έκτακτα μέτρα ασφαλείας που έχει λάβει ο Ολάντ για τουλάχιστον έξι μήνες, μέτρα που περιλαμβάνουν αιφνιδιαστικές εφόδους της αστυνομίας, απαγόρευση των διαδηλώσεων και άλλα τέτοια δημοκρατικά. Στο ίδιο μοτίβο και η απαγόρευση του κομμουνιστικού κόμματος της Ουκρανίας, ως κόμμα που μάχεται την ειρήνη. Διότι η Ευρώπη και η Αμερική, ειδικότερα η τελευταία, μάχονται οτιδήποτε στρέφεται κατά της ειρήνης. Ας δούμε για παράδειγμα την Συρία, όπου πέντε ολόκληρα χρόνια Αμερικανοί και άλλοι φιλειρηνιστές στήριζαν και στηρίζουν, με κάθε τρόπο και μέσο, τον δίκαιο αγώνα των αντιφρονούντων στο καθεστώς του Άσαντ, αυτών που μετεξελίχθηκαν όλως τυχαίως σε πάμπλουτους και πάνοπλους τρομοκράτες.

Και όλα αυτά συμβαδίζουν με το πνεύμα και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτές που ονειρευόταν ότι θα περιέσωζε ο Τσίπρας προεκλογικά. Όμως όπως και ο ίδιος και εμείς είδαμε οι αξίες και τα ιδεώδη αυτά δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ, ήταν ένα ευγενές κάλυμμα στην αγενή προσπάθεια ορισμένων οικονομικών συμφερόντων να καθυποτάξουν λαούς και συνειδήσεις, προσπάθεια που ώρα με την ώρα ολοκληρώνεται. Γι’ αυτό και πρέπει επιτέλους να υπάρξει αντίδραση. Πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε την κυριότητα και την ακεραιότητα της ζωής μας.