Σκελετος.

Και εστέφθη ως σύμμαχος χώρα η Γαλλία και προσωπικά ο πρόεδρος της, ο Ολάντ, ο οποίος μάλιστα έλαβε και χαριστικά διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήρθε είδε τα χάλια της κοινωνίας και της οικονομίας, όχι ότι δεν τα ήξερε, άλλωστε και η χώρα του δεν πάει πίσω, και έφυγε τονίζοντας για άλλη μια φορά την αναγκαιότητα εφαρμογής των εφαρμοστικών νόμων για την σωτηρία του τόπου και της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Και καθώς περιδιαβάζεις τα παραπάνω συμβάντα, ψάχνεις να βρεις τι από όλα αληθεύει. Με άλλα λόγια αναρωτιέσαι αν όντως η Γαλλία είναι σύμμαχος χώρα, αν όντως ο Ολάντ, από Ολανδρέου, έγινε σύντροφος και αν όντως η Ελλάδα έχει για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς. Γρήγορα όμως καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύουν, βλέποντας μάλιστα τα νέα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ, αυτού που θα καταργούσε η κυβέρνηση της αριστεράς ή ακόμη τις αυξήσεις στο ΦΠΑ, που η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θεωρεί δίκαιες και μάλιστα τις χαρακτηρίζει ψίχουλα, δια στόματος του υπουργού Παιδείας, που κατά διαβολική σύμπτωση θυμίζει έναν άλλον υπουργό του κακού ΠΑΣΟΚ, που κατά καιρούς προχωρούσε σε ανάλογες τοποθετήσεις, έφτασε μάλιστα σε σημείο να δηλώσει ότι μαζί τα φάγαμε.

Άρα ούτε η Ευρώπη άλλαξε, ούτε τα κράτη έγιναν λιγότερο καπιταλιστικά, ούτε οι τράπεζες περισσότερο φιλολαϊκές. Ο καπιταλισμός, έτσι όπως έχει εξελιχθεί στον 21ο αιώνα, σαρώνει φιλελεύθερες αξίες και δικαιώματα που είχε παραχωρήσει τους περασμένους αιώνες και σκληραίνει όσο περισσότερο επιτάσσουν τα συμφέροντα την στάση του απέναντι στους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου. Το παγκόσμιο σύστημα και οι εντολοδόχοι αυτού δεν πρόκειται να σταματήσουν να εφαρμόζουν την λιτότητα και να καταδικάζουν κοινωνίες ολόκληρες στην εξαθλίωση.

Το μόνο ανάχωμα στην λαίλαπα των πολιτικών του σήμερα που είναι συνέχεια των πολιτικών του χθες, είναι η ταξική συνείδηση που πρέπει όλοι να αποκαλύψουμε για τους εαυτούς μας, είναι η ανάγκη για την οργανωμένη και σχεδιασμένη αντίσταση ενάντια στις προβλέψεις και στις απαιτήσεις τους. Αυτό φοβούνται. Έναν λαό που θα εξεγερθεί και θα διεκδικήσει το δίκιο του και την ελευθερία του στο ματωμένο χώμα που πατά. Έναν λαό που δε θα φοβηθεί να συγκρουστεί με τους αστούς και μικροαστούς εκπροσώπους του συστήματος. Έναν λαό που θα κυβερνήσει ο ίδιος τον εαυτό του, με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον. Εκεί πρέπει να σταθεί η αριστερά και να ξεκινήσει την οργάνωση αυτού του κόσμου που περιμένει το έναυσμα για να ξεχειλίσει η οργή και η αγανάκτησή του, όχι όπως την χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς κάτι το διαφορετικό, προς κάτι το παραγωγικό. Άλλωστε είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι το μέλλον δε θα έρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο αν δεν βάλουμε πλάτη και εμείς.