Σκελετος.

Η εποχή ήρθε ώστε η διαφθορά, την οποία ακούω από την στιγμή που γεννήθηκα, και η διαπλοκή να καταστρέψουν την ζωή των κατοίκων της Ελλάδας. Τα υπεύθυνα γι’ αυτές κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, λέγοντας συνεχώς ψέματα είναι δυστυχώς στην εξουσία και υποκρίνονται ότι προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα. Ήδη όμως το ΠΑΣΟΚ διαλύεται και η Νέα Δημοκρατία έχει, συν τοις άλλοις, γίνει τόσο ακραία δεξιά που, αν δεν αλλάξει, δεν αργεί η ώρα της. Μετά απ’ αυτά τα δύο κόμματα οι πολιτικές που ο κόσμος αντιλαμβάνεται ως πιθανότερες να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής του είναι ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός. Όσοι είναι κατά της κυβέρνησης μάλλον υποστηρίζουν ή τον έναν ή τον άλλον—ή τον κομμουνισμό, με τον οποίο δεν θα ασχοληθώ τώρα διότι το ΚΚΕ που κυρίως τον εκφράζει δεν φαίνεται να συμμετάσχει ποτέ στα πράγματα. Ο σοσιαλισμός λοιπόν τώρα στην Ελλάδα εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο φιλελευθερισμός από το Ποτάμι και άλλα κόμματα. Δεχόμενος ότι οι άνθρωποι και των δύο κινημάτων έχουν αγαθές προθέσεις αναγνωρίζω ως μεγαλύτερο πρόβλημα στην ιδεολογία των φιλελευθέρων την ασυζητητί θεώρηση του κράτους ως κακού.

Η αποστροφή του κράτους οφείλεται στην τεράστια διαφθορά με την οποία το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησαν, την στιγμή μάλιστα που πρώτο το ΠΑΣΟΚ αναβάθμισε τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος όπως η δωρεάν υγεία· ήδη ο δημιουργός εγκατέλειψε ό,τι εποίησε. Ύστερα οι ίδιοι μη παραδεχόμενοι επ’ ουδενί ότι φταίνε, άρχισαν αυξανόμενα να κατηγορούν την ίδια την ιδέα του κοινωνικού κράτους ώστε ο λαός έχει πέσει πλέον θύμα της πλύσης εγκεφάλου ότι το κράτος πρέπει μόνο να μειώνεται.

Έτσι, οι κάτοικοι της Ελλάδας αντιμετωπίζουν σήμερα τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ευημερία τους. Όλες σχεδόν οι πολιτικές κατά την κρίση, που με μεγαλύτερη βούληση όλων εφαρμόζει τώρα η Νέα Δημοκρατία, αποσκοπούν στην αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της Ελλάδας από ένα παρόμοιο με αυτά των άλλων χωρών της Δυτικής Ευρώπης (εξαιρουμένου του Ηνωμένου Βασιλείου), σ’ ένα μοντέλο κακού και δυσλειτουργούντος καπιταλισμού όπως των κρατών της Νότιας Αμερικής, σαν της Παραγουάης. Γι’ αυτό μειώνονται οι αρμοδιότητες του κράτους και πωλούνται δεκάδες επιχειρήσεις και κεφάλαιά του, τα οποία, αν διαχειρίζονταν οι πολιτικοί καλά, θα έφερναν κέρδη που θα έμπαιναν στον προϋπολογισμό. Η επιτυχέστερη προπαγάνδα για τις πολιτικές αυτές είναι η ελπίδα ότι η δημιουργία μιας νέας αστικής τάξης αποτελούμενης από νέους, με όραμα και ζήλο, θα καταφέρει να παραγάγει τόσο κέρδος ώστε να αυξήσει το εθνικό ακαθάριστο προϊόν, να σώσει τα ταμεία με τις δουλειές που θα δώσει και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των φτωχών απλά και μόνο μέσω των φόρων, που θα ανταποδίδονται στους πολίτες.

Ταυτόχρονα όμως η κυβέρνηση διαφθείρει το κράτος που θεωρητικά θα μπορούσε να ελέγξει την διαδικασία αυτή, ώστε αυτομάτως η ελπίδα διαψεύδεται. Διότι για την σημερινή έλλειψη παραγωγής στην Ελλάδα δεν φταίνε ούτε η φορολόγηση των επιχειρήσεων, που η κυβέρνηση λέει ότι είναι υψηλή, αν και είναι παρόμοια με των ανεπτυγμένων κρατών του μεγέθους της Ελλάδας, ούτε οι μισθοί ούτε το μέγεθος του κράτους, αλλά κυρίως η διαπλοκή και η φτώχυνση της μεσαίας τάξης. Από την μεν διαπλοκή πλήττονται όσοι θα ήθελαν να στήσουν μεγάλες επιχειρήσεις, από την δε φτώχυνση όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα καταστήματα· διότι στην την Ελλάδα οι μόνοι επιτυχημένοι επιχειρηματίες είναι οι κατασκευαστές και δη οι εξ αυτών ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης.

Τι είδους όμως κράτος υπερασπίζομαι; Ένα κράτος το οποίο θα κατέχει το σύνολο ή την μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών των επιχειρήσεων που είναι οι πυλώνες της οικονομίας, όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και οι αυτοκινητόδρομοι. Σκοπός αυτών των εταιριών θα είναι το συμφέρον των κατοίκων της Ελλάδας και η κυβέρνηση θα μπορεί να έχει μεγάλη επιρροή στις αποφάσεις της επιχείρησης ακολουθώντας όμως νόμους αφιερωμένους στην λειτουργία κάθε επιχείρησης.

Δευτερευόντως, να κατέχει μέχρι και το 51% των μετοχών οποιασδήποτε και οποιουδήποτε είδους άλλης επιχείρησης ήδη έχει ή θελήσει να αποκτήσει. Μια τέτοια επιχείρηση θα διοικείται με κοινό ιδιωτικό δίκαιο και συμβούλιο το οποίο θα ορίζουν οι μέτοχοι. Σκοπός της θα είναι το κέρδος ώστε το 51% αυτού να μπαίνει στον προϋπολογισμό και η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να έχει κανέναν άλλον λόγο πέραν των ψήφων της στο συμβούλιο. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις τέτοιες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να γίνουν ο ΟΠΑΠ, η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων και τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα. Αν τύχει και η απόλυτη πλειοψηφία του Δημοσίου εμποδίζει, για οποιονδήποτε λόγο, την ανάπτυξη της επιχείρησης, τότε ας πέσει το ποσοστό του στο 49% ή και κατώτερα αρκεί να η κερδοφορία να είναι μεγάλη. Για να αποδώσει όμως αυτή η πολιτική πρέπει το κράτος να μη διστάζει να κατέχει πολλές επιχειρήσεις, ακόμη και να ιδρύσει νέες αφού μελετήσει τις διεθνείς ανάγκες της αγοράς· και φυσικά να συμμετέχει στην διοίκηση χωρίς διαφθορά.

Αντί λοιπόν αυτών τι γίνεται τώρα στην Ελλάδα; Πρώτον επικρατεί, όπως έγραψα ανωτέρω, η αντίληψη ότι το κράτος πρέπει μόνο να μειώνεται χωρίς κανέναν να αποσαφηνίζει πόσο πρέπει. Δεδομένης αυτής της αντίληψης, η κυβέρνηση προσπαθεί να πουλήσει όλες τις μετοχές επιχειρήσεων που έχει το κράτος. Αυτό θα φέρει ελάχιστο όφελος στο χρέος, θα έχει όμως μεγάλη επίπτωση στην ποιότητα ζωής των κατοίκων της Ελλάδας. Αυτό διότι, πρώτον, ξεπουλιούνται οι πυλώνες της οικονομίας σε ιδιώτες οι οποίοι, τέτοιες επιχειρήσεις, σκοπός των οποίων είναι το συμφέρον των πολιτών, θα τις διαχειρίζονται με μόνο σκοπό το κέρδος. Δεύτερον, η κυβέρνηση πουλάει επιχειρήσεις για τις οποίες δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Ξεκινάει την δημιουργία μιας νέας «αστικής τάξης» κατά παράδειγμα αυτής που έχουμε δει πόσο έχει ωφελήσει την Ελλάδα. Προφανώς ο Μπόμπολας και ο Ψυχάρης δεν είναι ήδη αρκετοί. Τρίτον και χειρότερο, οι διαδικασίες που ακολουθούνται είναι αδιαφανείς και νομικά προβληματικές.

Όσο ουτοπικός είναι ο κομμουνισμός άλλο τόσο κι ο καπιταλισμός (ιδανικά) που προωθείται τώρα στην Ελλάδα. Για τους φτωχούς και τους μεσαίους δεν υπάρχει κανείς προστάτης πέραν του ισχυρού κράτους και των αγαθών πολιτικών. Δεν θα υπάρξει στιγμή που όλοι οι πλούσιοι Έλληνες αυτοβούλως θα βοηθήσουν τον πλουτισμό των φτωχότερων είτε για την ευημερία της Ελλάδας, είτε για το δικό τους καλό μέσω, για παράδειγμα, της αύξησης της κατανάλωσης. Τούτο διότι στην Ελλάδα αυτό εξυπηρετείτο από το κράτος και είναι απίθανο στην αιφνίδια διάλυσή του να αναλάβουν την ευθύνη αυτήν οι πλούσιοι. Όσο για τους αγαθούς πολιτικούς πιστεύω ότι γεννιούνται, αλλά η Ελλάδα έχει απλώς και πλήρως μέχρι τώρα ατυχήσει.