Σκελετος.

Τόσο νωρίτερα αυτόν τον μήνα στην Καθημερινή, όσο και σήμερα το πρωί στον Σκάι, δημοσιεύθηκε η ιστορία μιας δεκαεπτάχρονης η οποία πήγε σ’ ένα ορφανοτροφείο του Νεπάλ για εθελοντική προσφορά.

Το άρθρο της Καθημερινής πραγματικά με βοήθησε να καταλάβω τις ανάγκες του Νεπάλ για ανθρωπιστική βοήθεια και πώς, αν ήθελα κι εγώ, θα μπορούσα να βοηθήσω τους κατοίκους του: «Μου αρέσει να ταξιδεύω και να μαθαίνω» λέει η δεκαεπτάχρονη. Αφού βρήκε, συνεχίζει, στο ίντερνετ το εθελοντικό πρόγραμμα μέσω ενός διοργανωτή οργανισμού, πλήρωσε 600 ευρώ για να πετάξει στο Νεπάλ και 340 για την συμμετοχή της, απ’ τα οποία 40 μόνο αποδόθηκαν στο ορφανοτροφείο. Ύστερα μάς διηγείται πώς η οργάνωση την ξέχασε στο αεροδρόμιο και άργησε να την παραλάβει, και πώς αυτή πανικοβλήθηκε πολύ. Έπειτα μάς αναφέρει την βόλτα της στα αξιοθέατα του Κατμαντού. Όταν πια έφτασε στο ορφανοτροφείο ήπιε με τα παιδιά πολύ τσάι. Μάς λέει τι ώρα πάνε τα παιδιά σχολείο και τι τρώνε· όταν δε αυτά είναι στο σχολείο, εκείνη διαγράφει απ’ τον κατάλογό της τα αξιοθέατα που επισκέφθηκε. Προς το τέλος μαθαίνουμε ότι η κοπέλα δεν θα δώσει πανελλήνιες αλλά θα σπουδάσει τέχνη στο εξωτερικό, πόσο την στηρίζουν οι γονείς της για να κάνει ταξίδια, και ότι πέρσι παρακολούθησε στην Οξφόρδη ένα πρόγραμμα τέχνης, ομοίως το Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη, ενώ πέρασε το καλοκαίρι της στην Ισπανία—στα σύνορα με Πορτογαλία—προσφέροντας εργασία. Καταλήγει ότι πιθανόν άλλοι Έλληνες γονείς δεν θα στήριζαν έτσι την επιθυμία των παιδιών τους εξ αιτίας ενός μόνιμου φόβου για το άγνωστο.

Δυστυχώς, το άρθρο αυτό, όπως και την πρόσκληση της κοπέλας στον Σκάι, τα αντιλαμβάνομαι σαν μια προώθηση της καριέρας της. Πώς αλλιώς ανακάλυψαν στην Καθημερινή και τον Σκάι το ταξίδι και την προσφορά της και τι ουσιαστικό προσέφερε η δημοσιοποίησή τους; Ακόμα και το άρθρο είναι ανιαρό, μιας και ούτε γνώση της κατάστασης στο Νεπάλ προσφέρει, ούτε μας δείχνει πώς, αν θέλουμε, να προσφέρουμε κι εμείς, ούτε συγκινεί, ούτε ταξιδιωτικό ρεπορτάζ είναι, ούτε μας φέρνει εικόνες στο μυαλό.

Η υποψία μου ενισχύεται καθώς η κοπέλα θέλει να σπουδάσει στο εξωτερικό και το πρόγραμμα, αντί πανελληνίων, που ακολουθεί, το IB, θα την στείλει πιθανόν στην Βρετανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τότε, μαζί με την αίτησή της, θα στείλει ένα γράμμα όπου θα περιγράφει τον εαυτό της και ύστερα θα δώσει συνέντευξη σε δυο τρεις καθηγητές του πανεπιστημίου στο οποίο δήλωσε. Για όλα αυτά, το ταξίδι της στο Νεπάλ είναι ένα άριστο ατού, ειδικά όταν (θα πει σ’ αυτούς που της παίρνουν συνέντευξη) στην Ελλάδα δεν υπάρχει πνεύμα εθελοντισμού, η ίδια ήταν εξαίρεση και γι’ αυτό την έβγαλε η τηλεόραση και την έγραψαν οι εφημερίδες. Φυσικά, οι καθηγητές αυτοί ακούνε τέτοιες ιστορίες εθελοντισμού συνεχώς, παρά ταύτα ίσως ακόμη εξακολουθούν να λογίζονται διότι έχουν γίνει προαπαιτούμενες.

Αυτό που τελικά με έκανε να γράψω αυτό εδώ δεν είναι η μομφή κατά της ίδιας της εθελοντικής πράξης της κοπέλας, μη τυχόν δεν αγάπησε αυτό που έκανε παρά μόνο το έκανε για το βιογραφικό της, διότι ίσως όντως ωφέλησε αυτά τα 21 παιδιά του ορφανοτροφείου του Νεπάλ. Ούτε κατά της πρακτικής των αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων να απαιτούν τέτοιες δραστηριότητες, όχι μόνο διότι δεν με αφορούν για την ζωή μου στην Ελλάδα, αλλά διότι πάλι ωθούν ορισμένους να βοηθήσουν όσο γίνεται όταν ίσως δεν θα βοηθούσαν καθόλου. Με ενοχλεί όμως η υποκρισία των δημοσιογράφων να παρουσιάζουν την ιστορία αυτή σαν κάτι εκτός νόρμας και εξαιρετικό. Διότι πολλοί γονείς—παρά τι ισχυρίζεται η κοπέλα—θα άφηναν το παιδί τους να πάει στο Νεπάλ με 1500 ευρώ και ταυτοχρόνως να ωθήσει τις πανεπιστημιακές του σπουδές βλέποντας ένα εξωτικό μέρος, αν είχαν τα χρήματα και δεν χρειάζονταν φροντιστήρια για όποιους δίνουν πανελλήνιες. Τέλος κατακρίνω την απόφαση της κοπέλας να βγει στην τηλεόραση και να παρουσιάσει στους Έλληνες ως ανδραγάθημα κάτι που αφορά αυτήν και την καριέρα της.