Σκελετος.

Ανήμερα της γιορτής του Δεκαπενταύγουστου, με τον πρωθυπουργό κατάκοιτο εξαιτίας μανιώδους κολύμβησης, η κοινωνία και όσοι από αυτήν έχουν παραμείνει πιστοί στη δοξολογία του ευρωπαϊκού ευαγγελίου, ετοιμάζονται να γιορτάσουν την επιτυχή πορεία της χώρας. Τελευταίο κατόρθωμα είναι μεταξύ άλλων, το ρωσικό εμπάργκο απέναντι στα ευρωπαϊκά προϊόντα, που είχε ως αποτέλεσμα να σαπίζουν τόνοι ροδάκινων και άλλων φρούτων και λαχανικών που προορίζονταν για εξαγωγή προς τη Ρωσία.

Ωστόσο πιστεύω ότι ο νυν υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και γνήσιος εκπρόσωπος της δημοκρατικής παράταξης Ε. Βενιζέλος ενδεχομένως να έχει κλείσει κάποια μυστική συμφωνία με την Ουκρανία και τον πραξικοπηματία πρωθυπουργό της, αφού ήταν από τους πρώτους που τον καλωσόρισαν στην ευρωπαϊκή αγκαλιά, πριν από μερικούς μήνες. Ο ίδιος ο Βενιζέλος που στο εσωτερικό της χώρας καταδίωκε (τουλάχιστον φαινομενικά) τη Χρυσή Αυγή και τον διάχυτο ενδοκυβερνητικό φασισμό (βλέπε Μπαλτάκο), στο εξωτερικό χειροτόνησε τους αντίστοιχους χρυσαυγίτες της Ουκρανίας, τους οποίους με τιμές και δόξες τους είχε επίσης υποδεχτεί ολόκληρη η ΕΕ.

Και αναρωτιέμαι σε αυτό το σημείο, για ποιες ευρωπαϊκές αξίες και ιδεώδη μιλά ο επικεφαλής τού Ποταμιού, ο οποίος μάλιστα σε δημοσιευμένο κείμενό του κάνει λόγο για την ανάγκη εξεύρεσης αντισταθμιστικών οφελών έναντι του ρωσικού εμπάργκου, γεγονός που κατά τον Θεοδωράκη αποτελεί χρυσή ευκαιρία διάσωσης των δημοκρατικών θεμελίων της ΕΕ.

Συνεχίζω, μη έχοντας ακόμη κατανοήσει το συλλογισμό του Ποταμιού και των παραποτάμων που επιμένουν να παρασέρνουν τη σκέψη μας σε κάθε βρώμικη και θολή κρύπτη. Μήπως τα ευρωπαϊκά ιδεώδη έχουν σχέση με τα μνημόνια, με την ανεργία, με την φτώχεια, με το ξεπούλημα του δημοσίου, με τα όργια φοροδιαφυγής, με την άνοδο του φασισμού;

Και ενώ η κρίση βαθαίνει, η λιτότητα μεγαλώνει, η ύφεση εξαπλώνεται από το ένα στο άλλο άκρο της κατά τα άλλα δημοκρατικής και ανθρωπιστικής Ευρώπης (ακόμη και στην Γερμανία), η Αριστερά παραμένει έρμαιο των εξελίξεων. Το ένα της άκρο, σκαλωμένο στην κυβερνητική καρέκλα, έτοιμο να συνθηκολογήσει ακόμη και με το διάολο για να καθίσει στο θώκο και όχι για να εξυπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα (όπως το έλεγε ο Λένιν). Το έτερο άκρο, αγκιστρωμένο στα μαρξιστικά του εργαλεία και σε δυσνόητες αναλύσεις που δεν αντηχούν τον παλμό των προβλημάτων του λαού μας, παρά δίνουν μόνο ένα ιστορικό άλλοθι και μία δικαιολογημένη απουσία από το οτιδήποτε συμβαίνει, περιμένοντας μήπως και ωριμάσουν οι συνθήκες.

Ταυτόχρονα, οι επιθέσεις στα μέτωπα της οικονομίας και της κοινωνίας πληθαίνουν, η καπιταλιστική κρίση (ή ευκαιρία για κάποιους που ακόμη κερδοφορούν), συνεχίζεται και οι αντιστάσεις που προβάλλονται είναι ακόμη πολύ αδύναμες και στενοκομματικές. Τα τελευταία 4 πέτρινα χρόνια, είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία ενός βαθύτατα αντιλαϊκού και απάνθρωπου συστήματος που επιχειρεί και πετυχαίνει την ικανοποίηση των πιο αδηφάγων ολιγαρχικών ορέξεων του κεφαλαίου. Δε διστάζει μάλιστα, την αυξημένη φορολογία, τους μειωμένους μισθούς και συντάξεις, τις καταργήσεις επιδομάτων και την άνευ όρων παράδοση κάθε παραγωγικού κρατικού τομέα στα χέρια των ιδιωτών, κατ’ επιταγή των ευρωπαϊκών κέντρων εξουσίας, να τα βαφτίζει όλα αυτά ορθή πορεία προς την ανάπτυξη.

Μια ανάπτυξη που δεν είναι άλλη, από τη συσσώρευση του διάσπαρτου κεφαλαίου στα χέρια μιας τάξης, κατά το δόγμα οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Ίσως όμως και να μην είναι τίποτε άλλο από αυτό που δήλωσε σε άπταιστα ελληνικά ο πρώην πρωθυπουργός της Χώρας, Γ. Παπανδρέου, ότι η πολιτική είναι μπελάς και ότι εκείνος δεν ήθελε να μπλεχτεί. Με άλλα λόγια η πολιτική, για τον Παπανδρέου, που του έδωσε την δυνατότητα, όχι μόνο να αιχμαλωτίσει για πάντα τις σάρκες μας στα μνημόνια της ΕΕ, αλλά και να περιοδεύει ανά τον κόσμο διαφωτίζοντας τους νεότερους με την απαράμιλλη σοφία του, δεν είναι παρά μια βρομοδουλειά.

Ενδεχομένως και να έχει δίκιο, πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς το τι ακολούθησε, μετά την θριαμβευτική του εκλογή, στα τέλη του 2009. Όμως η έννοια της πολιτικής τού σήμερα είναι αντίκρισμα και των πολιτικών επιλογών και των πολιτικών προσώπων. Άνθρωποι και πράξεις περιπλέκονται γύρω από ένα σκοπό και στόχο και συναθροίζουν την ουσία της πολιτικής. Αν λοιπόν σε αυτήν την εξίσωση το πρόσωπο είναι ο Παπανδρέου και η επιλογή είναι το μνημόνιο, ο στόχος φυσικά και δεν είναι η ευημερία του λαού, όπως όλοι βλέπουμε, γνωρίζουμε και νιώθουμε, αλλά κάτι άλλο που όταν το πούμε με το όνομα του, τότε θα βρούμε και το φάρμακο για τη γιατρειά του.

Προς το παρόν, αναζητάμε τη λύτρωση στην πιθανότητα να είναι ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου, το νέο εύρημα στην Αμφίπολη που αν τελικά επιβεβαιωθεί θα αλλάξει ο ρους της ιστορίας και του κόσμου ολόκληρου, κατά δήλωση του Α. Γεωργιάδη.