Σκελετος.

Πέθανε και ο τελευταίος των επαναστατών. Αυτός που ύψωσε τη σημαία της Κούβας, πάνω από την αμερικανική. Αυτός που επέζησε από 638 απόπειρες δολοφονίας. Αυτός που γέμισε όραμα και αγωνιστικές ελπίδες τις καρδιές του χειμαζόμενου από την φιλοαμερικανική κυβέρνηση Μπατίστα. Αυτός που ξαπόστειλε τα αμερικανικά κεφάλαια από την Κούβα και τα πρόσφερε στους εργάτες και στον Κουβανικό λαό. Αυτός που εξάλειψε τον αναλφαβητισμό, που έκτισε ένα ζηλευτό για τα περισσότερα δυτικά καπιταλιστικά κράτη, εθνικό σύστημα υγείας, με αντιστοιχία ενός γιατρού ανά 130 κατοίκους, το υψηλότερο ποσοστό από όλα τα κράτη.

Αυτός που μείωσε την παιδική θνησιμότητα από το 42% στο 4%, το χαμηλότερο ποσοστό. Αυτός που απαγόρευσε το καρτέλ των ναρκωτικών, (ίσως είναι και ο λόγος που δεν έγινε τηλεοπτική σειρά). Και για όσους παραπονιούνται ότι δήθεν η Κούβα δεν έχει σύγχρονη τεχνολογία, είναι ένα δικτατορικό καθεστώς, χωρίς ατομικά δικαιώματα, με δεκάδες συλλήψεις και φυλακίσεις, κάποιοι εξ αυτών μάλιστα είναι και νομπελίστες, η απάντηση είναι η εξής: μπορεί όντως στην Κούβα να μην υπάρχουν πολλά σαμπουάν και σύγχρονα αυτοκίνητα, όμως δεν υπάρχουν ούτε διαφθορά, ούτε διαπλοκή, ούτε αδιαφάνεια, ούτε μαύρο πολιτικό χρήμα, ούτε κατσαπλιάδες πολιτικοί.

Μπορεί να μην έχουν όλα τα σπίτια πρόσβαση στο ίντερνετ, όμως όλοι έχουν σπίτια, τα οποία επιδοτούνται από το κράτος. Όλοι έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, όλοι έχουν δικαίωμα στην υγεία, σ αυτήν την χώρα που την κατηγορούν για ανελευθερίες, οι πολίτες απολαμβάνουν δικαιώματα που πολλοί από εμάς δεν έχουμε και όχι μόνο αυτό αλλά αποφασίζουν για το μέλλον τους στους χώρους δουλείας τους με ανόθευτη και άδολη ψηφοφορία. Ίσως γι’ αυτό σε κάποιους δεν αρέσουν αυτού του είδους οι εκλογές, αλλά αρέσκονται στις αμερικανικού τύπου εκλογές, που περιμένεις Κλίντον και σου βγαίνει Τράμπ, ή όπως εδώ που ψηφίζεις αριστερά και ανυπακοή και βγαίνει τρίτο και τέταρτο μνημόνιο.

Φυσικά, η λασπολογία όλων των αμερικανοκινούμενων υποτακτικών, όπως του πρώην σωματοφύλακά του και της αδερφής του, οι οποίοι είναι στρατολογημένοι στην CIA, δε σταματά εδώ. Βγήκαν λίγα εικοσιτετράωρα μετά τον θάνατο του μεγάλου ηγέτη και μιλάνε για δισεκατομμυριούχο κροίσο, η περιουσία του οποίου αγγίζει τα 900 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό όμως που δεν ξέρουν ή σκοπίμως αγνοούν, είναι ότι πρόκειται για ένα φτιαχτό δημοσίευμα μια δεξιάς εφημερίδας που εδρεύει στο Μαϊάμι, η οποία ανέφερε την συγκεκριμένη πληροφορία, την οποία μάλιστα ανακάλεσε σε σύντομο χρονικό διάστημα, λέγοντας ότι το νούμερο δεν αντιστοιχεί σε προσωπική περιουσία του Κάστρο, αλλά σε τμήμα της κρατικής περιουσίας της Κούβας και ότι το μόνο ακριβό περιουσιακό του στοιχείο ήταν μία μεγάλη τηλεόραση.

Αν ήταν ή δεν ήταν λοιπόν δικτατορία, θα το κρίνουν μόνο οι πολίτες της Κούβας. Ένα όμως είναι το σίγουρο ότι αν ήταν δικτατορία, τότε σίγουρα σύμμαχος χώρα θα ήταν η Αμερική, όπως στήριξε τόσα δικτατορικά καθεστώτα και στην λατινική Αμερική (βλ. Χιλή) αλλά και στην χώρα μας (βλ. Χούντα). Αντ΄αυτού το αμερικανικό καθεστώς, όχι μόνο δεν στήριξε το κουβανικό λαό και το πολίτευμά του αλλά προσπάθησε να τους εξοντώσει με κάθε τρόπο.

Έχει δεν έχει 1 εικοσιτετράωρο που πάτησε το πόδι του ο πρώην ουσιαστικά Αμερικανός πρόεδρος στην Ελλάδα και όλοι οι εθελόδουλοι πολιτικοί της συγκυβέρνησης και της μείζονος αντιπολίτευσης σπεύδουν να πανηγυρίσουν γιατί ο Ομπάμα με τις δηλώσεις του στήριξε την Ελλάδα. Μα αυτό που είπε ο Ομπάμα ήταν αυτό που έχει πει κατ’ επανάληψη το ΔΝΤ, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, πρέπει να κουρευτεί αλλά για να κουρευτεί πρέπει να συμφωνηθεί νέο μνημόνιο. Επίσης αναγνώρισε την υποτέλεια και την υποταγή μας στο ΝΑΤΟ, λέγοντας ότι, παρά την οικονομική μας ανέχεια, είμαστε από τις λίγες χώρες που πληρώνουν εμπρόθεσμα τις τόσο υψηλές εισφορές στο ΝΑΤΟ.

Αυτά δήλωσε εν ολίγοις ο Ομπάμα και μάλιστα έντυσε την παρουσία του με μία επίσκεψη στην Ακρόπολη. Άλλωστε αυτό έχει ξανασυμβεί με τον Παπανδρέου και τον Ερντογάν στην Ακρόπολη, τότε που δίναν τα χέρια για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού. Για τον ίδιο λόγο είχε έρθει και ο Κλίντον το 1999, για να επιλύσει το Κυπριακό, τότε που η κυβέρνηση Σημίτη είχε ξυλοφορτώσει όλους αυτούς που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα και φώναζαν στους φονιάδες των λαών· κάποιοι μάλιστα από αυτούς είναι αυτοί που τώρα έσπευσαν να παρακολουθήσουν την ομιλία του Ομπάμα και να δηλώσουν την απόλυτη σύμπνοια των συμφερόντων των δύο χωρών, ξεχνώντας επιμελώς τα συμφέροντα των δύο λαών.

Αξίζει λοιπόν να θυμηθούμε μερικές πολιτικές υποσχέσεις του Αμερικανού εκλεκτού καλεσμένου μας που μας έκανε την τιμή και την υπενθύμιση ότι 42 χρόνια μετά η Αμερική παραμένει παρά τα ιστορικά της εγκλήματα (βλ. Χούντα, Κύπρος) ακέραιη, ακλόνητη στην κορυφή του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Μερικά από τα παραμύθια που πούλησε ο Ομπάμα ήταν η αύξηση του ωρομισθίου, η απομάκρυνση των  στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και η αναμόρφωση του συστήματος υγείας που υλοποιήθηκε σε πολύ μικρό ποσοστό. Αντί αυτών ο πρόεδρος, απέλασε 2 εκατομμύρια μετανάστες, ενίσχυσε την στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν και φυσικά δεν έκλεισε το Γκουαντάναμο.

Η επίσκεψη λοιπόν ενός πρώην προέδρου σε μία πόλη ερημωμένη, απαλλαγμένη από το περιττό συστατικό της, τον λαό, μετατρεμμένη σε μία σύγχρονη Πομπηία, δεν έχει να ωφελήσει σε τίποτα τον ελληνικό λαό και τα χιλιάδες προβλήματά του. Ο Ομπάμα δεν πρόκειται να αποτρέψει καμία μείωση μισθών και συντάξεων, το κλείσιμο των νοσοκομείων, την υπολειτουργία των σχολείων και των δημόσιων υπηρεσιών, την φτώχεια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την εξαθλίωση και πολύ περισσότερο την αδικία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση που διέπει το υπάρχον οικονομικό σύστημα που με ζήλο υπερασπίζονταν και υπερασπίζονται όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις.

Τι και αν πέρασε και τέταρτο μνημόνιο, τι και αν κόπηκαν επικουρικές και ΕΚΑΣ, τι και αν ξεπουλήθηκε όλο το δημόσιο, τι και αν οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την τραγική κατάσταση που επικρατεί, πετούν στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους και αφήνουν εκατομμύρια χρέη στο δημόσιο. Η δεύτερη κυβέρνηση της αριστεράς, πανηγυρίζει την πρόταση για αναθεώρηση του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο, καθώς όπως λένε αποτελούσε ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς.

Έτσι, λοιπόν, με ένα μπασταρδεμένο νομοσχέδιο η κυβέρνηση προσπαθεί να ανεβάσει το υποτιθέμενα αριστερό της ηθικό, αυτό που από πέρσι έχει για τα καλά θάψει κάτω από την βαρβαρότητα των πολιτικών της ΕΕ. Αυτών που ακυρώσαμε με το ηχηρό όχι του δημοψηφίσματος, αυτών που διώξαμε με την πρώτη φορά αριστερά, αυτών για τις οποίες κλείσαμε τις τράπεζες.

Όμως τώρα τα πράγματα άλλαξαν, η ανάπτυξη έρχεται και ο λαός τώρα θα αρχίσει να πλουτίζει. Μετά και από το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά και του Ελληνικού, καταφέραμε να σηκώσουμε το κεφάλι και να κοιτάξουμε κατάματα την ελπίδα που από πέρσι τον Ιανουάριο έρχεται.

Γιατί αυτό περιμέναμε όλοι από την αριστερά. Να μας ξεπουλήσει, λέγοντας ότι μας σώζει. Νας μας εξευτελίσει, μιλώντας μας για αξιοπρέπεια. Και να τολμά μετά από όλα τα εγκλήματα που διέπραξε να μιλά για αγώνα και μάχες. Μόνο που καμία μάχη και κανένας αγώνας δεν δόθηκε. Ένα επαναλαμβανόμενο πολιτικό παιχνίδι στήθηκε με άλλους πρωταγωνιστές αλλά με το ίδιο μήνυμα που διευκρινίζει ότι για να μείνει μια χώρα σαν την Ελλάδα εντός των τειχών της ΕΕ, θα πρέπει να υφίσταται όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, εκείνα που φαίνονται να πλησιάζουν ήδη από το φθινόπωρο.

Μάχες όμως σε καμία περίπτωση δεν δόθηκαν. Μάχες δίνουν μόνο οι λαοί σε καιρούς που δεν μπορούν να διεκδικήσουν με άλλα μέσα την ζωή και την ελευθερία τους. Σε καιρούς που οι δοτές κυβερνήσεις τους αναγκάζουν να υποταχθούν, να παραδοθούν και να τιθασευτούν σε μια κοινωνία και ένα μέλλον που δεν τους αξίζει. Τότε ο λαός πρέπει να μάχεται. Τότε ο λαός πρέπει να αντιστέκεται.

Και έλαβε τέλος η τρυφερή μάζωξη των Ευρωπαίων πατριωτών της Ελλάδας, που με θερμές παλάμες καλούσαν σε παραίτηση την παρούσα κυβέρνηση. Πολλοί από αυτούς ξεβράστηκαν απευθείας από τις παραμονές του δημοψηφίσματος, τότε που στο Καλλιμάρμαρο διεκδικούσαν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως και τότε έτσι και τώρα, Άδωνις, Χειμωνάς, Κωνσταντινόπουλος και λοιποί πρώην και νυν ευρωλιγούρηδες, ξεχύθηκαν στους δρόμους, άδολα και ακομμάτιστα για να πιέσουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί.

Λες και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα των ανέργων, των συνταξιούχων, των νέων, των φοιτητών, των επαγγελματιών, αυτών δηλαδή που κάθε φορά που συγκεντρώνονται στο ίδιο σημείο με τους χτεσινούς αλλά με άλλα συνθήματα, πιο δυναμικά και πιο ουσιαστικά και χωρίς σαμπάνιες και πούρα, έβγαιναν οι χτεσινοί αγωνιστές και τους κατηγορούσαν γιατί λέγανε ότι διώχνουν τον τουρισμό, κλείνουν τα μαγαζιά του κέντρου και μάλιστα διεκδικούσαν με νόμο να απαγορεύσουν τέτοιες διαδηλώσεις.

Ωστόσο τώρα η συγκέντρωση ήταν ειρηνική, εκτός από κάτι μούντζες, σαν και αυτές των αυθόρμητων αγανακτισμένων, όλη η βραδιά κύλησε ομαλά. Δεν υπήρχαν ματ ούτε βίαιες επιθέσεις εναντίον πολιτών. Αυτό θα πει δημοκρατία. Νομίζω το ίδιο αίσθημα θα ένιωσε και εκείνος ο οικοδόμος που, πριν από 2 χρόνια, ξεψύχησε στο ασθενοφόρο από την καρδιά του μη αντέχοντας τα δακρυγόνα της εκδημοκρατισμένης μας αστυνομίας.

Όμως, όλα αυτά είναι κακοήθεις λεπτομέρειες μπροστά στο μεγαλείο της χθεσινής συγκέντρωσης. Εκεί όπου συναντήθηκε το λαμπρό κοινωνικό και πολιτικό μας πνεύμα. Εκεί που δώσανε όλοι τα χέρια για ένα καλύτερο, δημοκρατικότερο μέλλον, κάτι σαν το σημερινό παρόν με άλλη βέβαια κυβέρνηση. Και από ότι κατάλαβα δεν εννοούσαν λαϊκή κυβέρνηση, μάλλον αστική και μάλλον ζητούσαν σιωπηλά την σωτηρία τους από τον νεοεκλεγέντα αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.

Το πρόβλημά τους λοιπόν δεν ήταν και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ίδιο με της πλειονότητας των πολιτών. Δεν τους απασχόλησε στην μετριοπαθή και στερούμενη όχι μόνο κομμάτων αλλά και στόχων, συγκέντρωσή τους, ούτε οι χιλιάδες νέοι που είναι άνεργοι, ούτε οι επιχειρήσεις που κλείνουν, ούτε τα νοσοκομεία που υπολειτουργούν, ούτε τα σχολεία που επίσης αδυνατούν να προσφέρουν τα στοιχειώδη, ούτε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ούτε τα νέα μέτρα που στο κάτω κάτω αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων μέτρων, αυτών που είχαν με περηφάνεια ψηφίσει ή στηρίξει όλοι όσοι ακομμάτιστα βρέθηκαν χτες εκεί.

Με άλλα λόγια, δεν τους ενδιαφέρει να αλλάξουν αυτήν τη βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική που πνίγει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα της κοινωνίας για ένα καλύτερο και πιο φιλάνθρωπο μέλλον στην χώρα τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αναδείξουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα τον κομματικό τους αρχηγό, για να μπορέσουν και αυτοί να εξυπηρετήσουν το ρόλο τους, ως υποταχτικοί ενός σάπιου συστήματος που όσο και αν κάνουν πως δεν το βλέπουν στρέφεται και εναντίον τους.