Σκελετος.

Συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από την ημέρα που ο Κορκονέας δολοφόνησε τον νεαρό Γρηγορόπουλο στις γειτονιές της Αθήνας. Και το αστικό κράτος των Μητσοτάκη, Χρυσοχοΐδη, Γεωργιάδη και συν αυτοίς παρατρεχάμενων όχι μόνο δεν κράτησε τα προσχήματα, όχι μόνο δεν προστάτεψε έστω και για τους τύπους το όνομα και την υπόληψη του παιδιού, αλλά μετέτρεψε την ημέρα (όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο από τις εξαγγελίες τους) σε ημέρα δόξας του Κορκονέα, σε ημέρα τιμής για το αστυνομοκρατούμενο κράτος της βίας και της καταστολής. Συνέλαβαν άτομα με ειδικές ανάγκες, εμπόδισαν απλούς πολίτες να τιμήσουν την μνήμη του παιδιού, ποδοπάτησαν λουλούδια από το σημείο της δολοφονίας (κάποτε η περιύβριση νεκρών ήταν βαρύτατο αμάρτημα), ενώ τραβολόγησαν εκατοντάδες κόσμο κάτω από ανύπαρκτα μέτρα ατομικής προστασίας και υγιεινής.

Γι’ αυτούς δεν ισχύουν οι νόμοι, γι’ αυτούς δεν υπάρχει ο ιός. Άλλωστε το απέδειξαν και στην επέτειο του Πολυτεχνείου, στοιβαγμένοι κατά χιλιάδες χωρίς μάσκες οι αστυνομικοί επιχειρούσαν να επιβάλουν την νομιμότητα, την ίδια στιγμή που παρανομούσαν θέτοντας την ζωή όλων σε κίνδυνο. Αυτοί και μπορούν να συλλαμβάνουν όποιον θέλουν, να βιαιοπραγούν ακόμα και μέσα στα σπίτια όποιων θέλουν (βλ. Ινδαρέ, φοιτητή στα Σεπόλια), αυτοί μπορούν να σκίζουν τα χώματα με μηχανές και ποδήλατα, χωρίς μέτρα. Αυτοί μπορούν να υπονομεύουν με τον πιο αναιδή και ανήθικο τρόπο την ζωή και την νοημοσύνη μας. 

Λένε ότι όλα αυτά τα κάνουν για να μας προστατέψουν. Γιατί δεν προσλαμβάνουν γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό και έπρεπε να περάσουν 10 μήνες από το ξέσπασμα της πανδημίας για να αρχίσουν με το σταγονόμετρο τις προσλήψεις, κάνοντας κατά κύριο λόγο μετακινήσεις προσωπικού από το ένα νοσοκομείο στο άλλο; Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι έφτασαν στο σημείο να απειλήσουν γιατρούς να συνδράμουν τις κλινικές κόβιντ, οι οποίοι δικαιολογημένα αρνήθηκαν λόγω έλλειψης στοιχειωδών γνώσεων και μέσων (αναφέρομαι σε οφθαλμιάτρους που η κυβέρνηση και το υπουργείο υγείας προσπάθησε μέσα σε ένα σαββατοκύριακο να τους μετατρέψει σε παθολόγους). Φυσικά δεν μιλάμε για απλήρωτες υπερωρίες που εκκρεμούν από το πρώτο lockdown. Ούτε τα χειροκροτήματα δεν πλήρωσαν. Στήριξαν όμως την οικονομία. Έδωσαν 180 εκατομμύρια εφάπαξ και μη επιστρεπτέα στους παραχωρησιούχους δημοσίων έργων. Έδωσαν στα κανάλια 20 εκατομμύρια και πού και πού τους πετάνε και κάτι ψηλά για να μην ακούγονται οι απευθείας αναθέσεις ή οι βόλτες στην Πάρνηθα ή τα προβλήματα της τηλεκπαίδευσης ή τα προβλήματα στα νοσοκομεία ή τα προβλήματα στα μέσα μεταφοράς.

Έδωσαν επίσης στους ιδιοκτήτες ιδιωτικών κλινικών, αφού φυσικά τους είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τους χρησιμοποιήσουν (όπως ο ίδιος ο Κικίλιας είχε δηλώσει στους εκπροσώπους τους τον περασμένο Σεπτέμβρη). Έδωσαν σε γνωστούς και φίλους, πλήρωσαν τους παρατρεχάμενους τους για να συνεχίσουν απτόητοι το δύσκολο έργο της οικονομικής μας εξαθλίωσης. Εν μέσω δευτέρου κύματος, παρεδώσαν την πρώτη κατοικία στις τράπεζες (νέος πτωχευτικός κώδικας πρώτη φορά και για ιδιώτες), έβαλαν την αστυνομία στα Πανεπιστήμια (μετά την σκηνοθετημένη επίθεση στην ΑΣΟΕΕ), πέρασαν αντεργατικά νομοσχέδια που επιτρέπουν ελεύθερα απολύσεις, απλήρωτες υπερωρίες και τηλεργασία. Παράλληλα έσπευσαν να διασώσουν για πολλοστή φορά τις τράπεζες, συμμετέχοντας σην αναδιάρθρωση της τράπεζας Πειραιώς που κατέρρευσε από το βάρος των ανεξόφλητων εφοπλιστικών δανείων.

Αυτά έκαναν και πολλά άλλα κάνουν και θα κάνουν. Δεν νοιάζονται για καμία υγεία και πολύ περισσότερο για την δημόσια. Ενδιαφέρονται στα πλαίσια μιας παγκόσμιας απαίτησης για την όλο και περισσότερο βάρβαρη καπιταλιστική μετάβαση όπου οι φτωχοί πρέπει να γίνουν περισσότεροι και φτωχότεροι και οι πλούσιοι λιγότεροι και πλουσιότεροι. Ο μόνος γνώμονας τους είναι η άνευ όρων παράδοση μας στην νέα υπερεθνική βαρβαρότητα.

Βγήκε επιτέλους η πολυπόθητη απόφαση που κλείνει την μακρά δικαστική πορεία στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Είναι επίσημο, η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής καταδικάστηκε για το ποινικό αδίκημα της σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση. Πολυάριθμα τα περιστατικά βίας που στοιχειοθετούν το κατηγορητήριο, με αποκορύφωμα όλων την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μια δολοφονία που όπως αποδείχθηκε είχε καθοδήγηση από τα πάνω. 

Το ζήτημα όμως είναι τι θα γίνει με αυτούς που εξέθρεψαν και τάιζαν όλα αυτά τα χρόνια το φίδι του ναζισμού. Όλοι αυτοί που διατράνωναν κατά περιόδους πότε την συμπάθειά τους, πότε τους κοινούς οραματισμούς τους με την Χρυσή Αυγή. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα ήταν ή έγιναν και βουλευτές. Κάτι Παπαδημητρίου που έψαχναν την σοβαρή έκδοση της Χρυσής Αυγής. Κάτι Μπογδάνοι που παρουσίαζαν μετανιωμένο και σαν ψυχολογικό ράκος τον Ρουπακιά. Κάτι Μπαλτάκοι που ως θεσμικοί παράγοντες συνομιλούσαν με την Χρυσή Αυγή και πολλοί άλλοι που στήριξαν εμφανώς ή αφανώς αυτό το μόρφωμα. 

Και η ερώτηση που προκύπτει είναι εύλογη, πώς γίνεται τότε να τους στήριζαν και τώρα να πανηγυρίζουν για τη νίκη της δημοκρατίας; Μήπως κάτι άλλαξε; Φυσικά και άλλαξε. Έπαψε η ΧΑ να εξυπηρετεί τον σκοπό της. Βρέθηκαν αντικαταστάτες της, που έχουν μεν κοινή ιδεολογική βάση αλλά είναι δε πιο ευπρεπείς. Οι δύο τετραετίες της ΧΑ, βοήθησαν μεταξύ άλλων να συντηρηθεί μια μερίδα εκλογικού κοινού που ήταν απογοητευμένο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και αναζητούσαν την τιμωρία τους. Βέβαια όχι μόνο δεν τους τιμώρησαν αλλά τους στήριξαν ψηφίζοντας περισσότερους βάρβαρους νόμους, υποβάλλοντας εκατοντάδες ερωτήσεις και προτάσεις για την περαιτέρω διευκόλυνση των εφοπλιστικών συμφερόντων. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ανοίξουν δουλεμπορικό γραφείο ευρέσεως εργασίας μόνο για Έλληνες μέσα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, με πενιχρές αποδοχές και καμία εργασιακή εξασφάλιση. 

Παράλληλα, χτυπούσαν και κυνηγούσαν τους αδυνάμους, τους απλούς εργάτες, τους μετανάστες, τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους και όσους απλώς αρνούνταν να σκύψουν το κεφάλι στον ναζισμό. Φυσικά, όλα αυτά και άλλα παρόμοια τα έκαναν με τις πλάτες του δημοκρατικού τόξου. Με αυτούς που τους έστηναν δημοσιογραφικά αφιερώματα προεκλογικά παρουσιάζοντάς τους σαν ανθρώπους της διπλανής πόρτας που απλώς αγανάκτησαν. Σαν ήρωες της καθημερινότητας, ξεπλένοντας όλη την βρωμιά και την δυσοσμία και αυτών και των προγόνων τους, τους οποίους οι ίδιοι είχαν κατονομάσει, αφού με περηφάνεια έλεγαν ότι ανήκαν στην σπορά των ηττημένων.

Άρα το ζήτημα είναι να καταδικάσουμε οριστικά και αμετάκλητα τέτοιου είδους μορφώματα και τέτοιου είδους ιδεολογίες. Να καταδικάσουμε τόσο τις επίσημες όσο και τις ανεπίσημες ναζιστικές κραυγές που δηλητηριάζουν τις ζωές και τις κοινωνίες. Και φυσικά μαζί με αυτούς να καταδικαστούν επιτέλους και όσοι παραδοσιακά βρίσκονται επίσημα ή ανεπίσημα στο πλευρό τους. Όσοι έσπειραν τον σπόρο τους και τώρα τον ξεριζώνουν όχι γιατί μετάνιωσαν αλλά για να σπείρουν έναν παρόμοιο.

Το απόλυτο τίποτα, η απόλυτη ισοπέδωση των πάντων, η πλήρης επιτυχία της ανικανότητας, φράσεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν την παρούσα κυβέρνηση. Σχεδόν οκτώ μήνες και για το μόνο που επαίρονται είναι για την κατάργηση του ασύλου, την επίσπευση του ξεπουλήματος του δημοσίου πλούτου και την επαναφορά της χωροφυλακής στους δρόμους της Αθήνας. Κατά τα άλλα, οι Τούρκοι συνεχίζουν όχι μόνο να κάνουν παράνομες γεωτρήσεις και να καταστρατηγούν τις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου με τις ευλογίες Ευρωπαϊκής Ένωσης και Αμερικής (των πάλαι ποτέ συμμάχων μας) αλλά συνεχίζουν να τροφοδοτούν τις ελληνικές ακτές με χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, πολλοί εκ των οποίων στέκονται άτυχοι να πατήσουν το πόδι τους σε ελληνικό έδαφος και ξεψυχούν μεσοπέλαγα. Παράλληλα, στέλνουν όπλα και στρατό στην δυτική Λιβύη και υπογράφουν συμφωνίες που θίγουν κάθε κυριαρχικό μας δικαίωμα στον περιβάλλοντα θαλάσσιο μας χώρο. Φυσικά, όλα αυτά σκιάζουν τους ιθύνοντες οι οποίοι τρέχουν γονατιστοί στην Ουάσιγκτον και παρακαλούν για λίγα ψίχουλα ελεημοσύνης. Μάταια όμως γιατί ούτε καν επίσημη προτροπή υπέρ μας στο ζήτημα της Τουρκίας δεν υπήρξε από μεριάς των συμμάχων μας, στους οποίους (όπως περήφανα δήλωσε ο πρωθυπουργός μας) δίνουμε πάνω από το 2% του ΑΕΠ μας για να μπορεί το ΝΑΤΟ να κάνει πολέμους και να προφυλάσσει τα αμερικανικά συμφέροντα εις βάρος όλων των άλλων συμπεριλαμβανομένων και ημών. Αντ’ αυτού δώσαμε και  δύο εκατομμύρια στην χρεοκοπημένη θεολογική σχολή της Βοστώνης. Στο εσωτερικό η κατάσταση παραμένει ίδια και χειρότερη, τα νοσοκομεία δεν έχουν προσωπικό και υλικό, τα σχολεία βιβλία και δασκάλους, η ανεργία δεν μειώνεται, η ανασφάλεια παραμένει, η δυσβάσταχτη φορολογία παραμένει, η αναξιοκρατία καλά κρατεί, αφού όλο το διαλυμένο δημόσιο σύστημα στελεχώνεται από κομματικά σκυλιά που κατασπαράζουν ότι έχει απομείνει από το ματωμένο σαρκίο αυτού του τόπου. Και αφού η επίσκεψη στην Αμερική ήταν όπως αποδείχθηκε ένα γιγαντιαίο φιάσκο, ρίχνουμε στον ηλίθιο και πεινασμένο λαό όχι άρτο αλλά θέαμα, όχι με άρματα και σχοινοβάτες όπως στην ένδοξη εποχή της χούντας, αλλά με ΜΑΤ που πάνε να καταλάβουν την πόλη που αλώθηκε ξανά. Και κάπως έτσι λύνονται τα προβλήματά μας και, αν δεν λυθούν έτσι, δίνουμε τέλος στην αγωνία για το ποιος θα ηγηθεί του αποδεκατισμένου και διακοσμητικού πλέον θεσμού του προέδρου της δημοκρατίας. Και όλοι πανηγυρίζουμε για το μεγαλείο ψυχής του πρωθυπουργού μας, γιατί όπως και ο ίδιος είπε η Ελλάδα είναι γυναίκα και έτσι επέλεξε την πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας για την θέση αυτή. Φυσικά αν το ίδιο πρόσωπο ήταν επιλογή της προηγούμενης κυβέρνησης, θα ξανακούγαμε σχόλια περί αμπεχόνων και άλλων τέτοιων βαθύτατα πολιτικών κρίσεων. Και όλα αυτά μέσα σε οκτώ μήνες. Σκεφτείτε τι έχουμε να δούμε ακόμα.