Σκελετος.

Η μεγάλη ουκρανική κρίση είναι τέκνο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Μέσω συνεχών οξύνσεων και προκλήσεων η Ουκρανία πέτυχε τον σκοπό της Αμερικής και βρέθηκε στο στόχαστρο των Ρώσων. Για μια ακόμη φορά τσακώνονται τα βουβάλια και την πληρώνουν τα βατράχια. Φυσικά και είναι πόλεμος, άλλωστε ήταν κάτι που τον ήθελαν και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι.

Οι Αμερικανοί το ήθελαν για να έχουν έρεισμα και να ασκήσουν πιο επιθετική διπλωματική πολιτική εναντίον της Ρωσίας, μόνο αυτό μπορούν. Είναι γνωστό πλέον ότι η Αμερική έχει πάψει εδώ και καιρό και μετά τα τελευταία γεγονότα στο Αφγανιστάν να αποτελεί υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη. Οι Ρώσοι από την άλλη, το ήθελαν για να αποδείξουν ότι έχουν την δύναμη να το κάνουν και να βάλουν φρένο στα σχέδια εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, διεκδικώντας παράλληλα ισχυρό βήμα στην διαμόρφωση των παγκόσμιων συσχετισμών. Η Ουκρανία σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, που κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι κωμικοτραγική, ήθελε και αυτήν τον πόλεμο και την σύγκρουση για να λάβουν σάρκα και οστά οι μεγαλόστομες υποσχέσεις των Αμερικανών και Ευρωπαϊκής Ένωσης για βοήθεια. Αυτοί όμως που δεν ήθελαν τον πόλεμο, είναι αυτοί που καλούνται τώρα με δάκρυα στα μάτια να αφήσουν οικογένειες και να πολεμήσουν εναντίον των Ρώσων. Αυτοί όλοι είναι ίδιοι με αυτούς που βομβαρδίστηκαν στην Κύπρο, στην Γιουγκοσλαβία, στην Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού. Αλλά τότε κάποιοι από τον λεγόμενο προοδευτικό κόσμο πανηγύριζαν, δεν έχυναν κροκοδείλια δάκρυα. Ο πόλεμος είναι πόλεμος από όπου και αν προέρχεται. Και την ευθύνη για αυτόν τον πόλεμο στο εκτελεστικό κομμάτι την έχει στο ακέραιο η Ρωσία. Όμως ηθικοί αυτουργοί για αυτό το έγκλημα είναι και οι Αμερικανοί μαζί με την ΕΕ και η ουκρανική κυβέρνηση, η οποία είχε παραδοθεί άνευ όρων στα συμφέροντα των δυτικών.

Σε κάθε περίπτωση αμφισβητούνται τα κυριαρχικά συμφέροντα ενός ολοκλήρου λαού και μιας ολόκληρης χώρας. Είτε με την Ρωσία που επεμβαίνει στρατιωτικά τώρα, είτε με την Αμερική που σε περίπτωση που επέμβει θα καθυποτάξει οικονομικά την χώρα, εξοβελίζοντας οποιονδήποτε δημοκρατικό παράγοντα. Είναι γνωστά τα σχέδια της Αμερικής για την Ουκρανία και αναμενόμενα. Μερικά από αυτά περιλαμβάνουν ΔΝΤ, φασιστικών καταβολών κυβέρνηση, κατάργηση του κομμουνιστικού κόμματος. Θυμίζω για τους δύσπιστους ότι διαφορά ανώτατα και δήθεν δημοκρατικά στελέχη της Ουάσιγκτον διατηρούσαν αγαστές σχέσεις με στελέχη φασιστικών ταγμάτων και δεν δίστασαν μάλιστα να ενορχηστρώσουν το πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε την φιλορωσική κυβέρνηση. Η λύση δεν βρίσκεται όυτε στον πόλεμο της Ρωσίας αλλά ούτε στην διαφημιζόμενη ειρήνη των Αμερικανών και ΕΕ. Η μόνη λύση είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών της Ουκρανίας και της Ρωσίας που ούτε οι μεν αλλά ούτε και οι δε έχουν κάτι να χωρίσουν. Μόνο με την ανάδειξη του λαϊκού παράγοντα ως ρυθμιστή των εξελίξεων και κυρίαρχο θα επιλυθεί το πρόβλημα που πλέον έχει πάρει πολεμικές διαστάσεις.

Όσο επικίνδυνη είναι για τα συμφέροντα του λαού της Ουκρανίας η στρατιωτική επέμβαση του Πούτιν, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι η ουκρανική κυβέρνηση του Ζελένσκι που άγεται και φέρεται από τα κελεύσματα της δύσης.  Μέχρι να γίνει αυτό, δυστυχώς θα υφιστάμεθα σε παγκόσμιο επίπεδο την βαρβαρότητα σε όλες της τις εκδοχές. 

ΥΓ. Να υπενθυμίσουμε στην ερίτιμο κυρία πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ο πρώτος στον 21ο αιώνα.

Η κομματικοποιήση της ηγεσίας του Εθνικού έγινε από την ίδια την κυβέρνηση. Όταν με απευθείας ανάθεση, κατά παρέκκλιση του κανονισμού, διορίστηκε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Με τον διορισμό ανά χείρας, κορυφαίοι πολιτικοί ταγοί της κυβέρνησης πανηγύριζαν για την επανακατάληψη του θεάτρου και το σπάσιμο του αποστήματος της αριστεράς.

Όμως δύο χρόνια μετά η αυλαία άνοιξε και αυτό που εμφανίστηκε δεν έχει καμία σχέση ούτε με το θέατρο, ούτε με ποιότητα ήθους εν γένει. τώρα αποκαλύγθηκε ότι δεν ήταν άλλος ένας ρόλος αλλά η ωμή πραγματικότητα που κουβαλούσε ένας βαθύτατα τοξικός για την υγεία του Εθνικού άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μέχρι χθες ήταν στο απυρόβλητο και ενώ ήταν κοινό μυστικό η κακοποιητική του τάση και συμπεριφορά, παρά ταύτα απολάμβανε μία ιδιότυπη εύνοια.

Η απάντηση της κυβέρνησης σε όλες αυτές τις κατηγορίες δια στόματος της υπουργού πολιτισμού είναι ότι δεν ήξεραν, ότι εξαπατήθηκαν, κοινώς την πάτησαν. Πως μπορείς να την πατήσεις σε κάτι που όλοι το ήξεραν μέσα στους κόλπους του θεάτρου. Σε κάτι που στην τελική ακόμη και να μην το ήξεραν δεν θα τους έπαιρνε πάνω από κάτι μήνες για να το αντιληφθούν. Θυμίζω ότι περίπου 4 μήνες κράτησε η συνεργασία του εν λόγω ηθοποιού με τμήμα θεατρικών σπουδών αλλά και με θεατρική σχολή, αφού δεν άργησε να αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα προς τους σπουδαστές. Τι άλλαξε τώρα και έμεινε για χρόνια σε αυτή την θέση, την οποία θα εξακολουθούσε να κατέχει αν δεν υπήρχε τόσο ισχυρή πίεση από τα μέσα για αποκαλύψεις.

Τι άλλαξε και όχι μόνο παρέμεινε αλλά όπως συζητείται κατόρθωσε να αποκτήσει προσβάσεις ακόμη και στην ευαίσθητη ηλικιακά και ψυχικά ομάδα των ανήλικων προσφύγων. Αυτών που δεν είχαν γονείς να τα μαζέψουν όπως δήλωσε το γνωστό ανδρείκελο δημοσιογραφίας. Το ίδιο ανδρείκελο που δήλωνε με απορία ότι η μάνα του Φύσσα για φτωχιά είναι πολύ περιποιημένη

Η απάντηση είναι ότι τους εξαπάτησε.

Πως εξαπατάς κάποιον που σε προτείνει για μία θέση; Πως είναι δυνατόν να τον εξαπατήσεις αφού ο ίδιος σε προτείνει; Μόνο εσένα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, για να προλάβω ορισμένες άστοχες και επικίνδυνες γενικεύσεις ότι όλοι στην κυβέρνηση ταυτίζονται με τις πράξεις αυτές. Αυτό αφορά την δικαιοσύνη και μόνο. Το ζήτημα που ανακύπτει είναι πολιτικό και αφορά την εγκληματική ανεπάρκεια της υπουργού με την ανοχή του πρωθυπουργού που οδήγησε όχι μόνο σε μία λάθος επιλογή αλλά σε μία διαπόμπευση σύσσωμης της κυβέρνησης, αναφορικά με την ικανότητά της να ξεχωρίζει το καλό από το κακό ακόμη και αν το τελευταίο κρατά κομματική ταυτότητα.

Ακόμη και τώρα, παραιτηθείτε, έστω και τώρα δείξτε ειλικρινή μεταμέλεια και όχι συνενοχή και απομακρυνθείτε από αυτή την τραυματισμένη θέση της υπουργού Πολιτισμού.

Τι και αν η μισή Αττική θάφτηκε στο χιόνι. Τι και αν χιλιάδες άνθρωποι έμειναν χωρίς νερό και ρεύμα μέσα σε πολικές θερμοκρασίες. Τι και αν για άλλη μια φορά το κράτος απέδειξε στο απόλυτο την ανεπάρκεια του.

Στο Κολωνάκι ήταν όλα μια χαρά. Ούτε πολύ χιόνι. Ούτε διακοπές ρεύματος και ο καφές στο Da capo όπως πάντα όλα αυτά τα χρόνια εξαιρετικός. Για τον πρωινό καφέ του πρωθυπουργού δεν υπάρχουν μέτρα. Δεν υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και υγειονομικής κρίσης. Υπάρχει μόνο η ακόρεστη ανάγκη για καφέ. Αυτό το αίσθημα με το οποίο ξυπνάνε οι περισσότεροι Έλληνες.

Όμως την Τρίτη δεν ήταν ένα συνηθισμένο ξημέρωμα. Ήταν η πρώτη της κακοκαιρίας και η πρεμιέρα του πολυδιαφημισμένου έργου της πάνοπλης και πανίσχυρης υπουργοποιημένης πλέον πολιτικής προστασίας. Μετά από ώρες επί ωρών και ημέρες επί ημερών συνεδριάσεων και αποφάσεων έφτασε η μέρα που περίμεναν και ήξεραν.

Και τι έκαναν; Αυτό που κάνουν πάντα. Τίποτα. Ή για να είμαι πιο ακριβώς τίποτα για μας τους πολλούς. Για τους λίγους και εκλεκτούς έκαναν. Έκλεισαν την εθνική οδό για 3 μέρες. Το έκαναν όχι για το προφανές, για να μην κινδυνεύσουμε, αλλά για να μην κινδυνέψει ο παραχωρησιούχος της εθνικής οδού και επωμισθεί το υπέρογκο και ευρωπαϊκά ψηφισμένο πρόστιμο σε περίπτωση ακινητοποίησης οχημάτων εντός του άξονα. Για να μην πληρώσουν οι λίγοι. Την πλήρωσαν όπως πάντα οι πολλοί.
Τι άλλο έκαναν; Έπαιξαν με το ρεύμα. Γι αυτό δεν χρειάζονταν την Μήδεια. Ούτε τον Ορέστη. Κατήργησαν τα λιγνιτικά εργοστάσια και υποχρέωσαν την αντικατάσταση του δικτύου που εξυπηρετούσαν από εργοστάσια φυσικού αερίου. Σημειωτέον ότι η Γερμανία αυτό θα το κάνει μέχρι το 2050 και όχι μέχρι το 2023. Εμείς γιατί τέτοια σπουδή; Γιατί διάφοροι όμιλοι ενέργειας  επενδύουν σε μονάδες φυσικού αερίου ανά την Ελλάδα. Με πιο απλά λόγια, σκάνε οι υποσταθμοί ο ένας μετά τον άλλο, γιατί το δίκτυο λόγω της κατάργησης του λιγνίτη στην Μεγαλόπολη και φυσικά της έλλειψης συντήρησης από τους ιδιώτες, δεν αντέχει. Και όλα αυτά όχι για το καλό του περιβάλλοντος, το δικό μας και των οικογενειών μας αλλά για την οικονομική ευημερία της υγιούς κατά τα αλλά και μη κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας.

Όσο χιόνι και να ρίξει δεν μπορεί να καλύψει την εγκληματική τους ανεπάρκεια και άκρως μονοδιάστατη πολιτική τους. Δέκα μέρες τώρα τα καλοταϊσμένα κανάλια τους μας έχουν βομβαρδίσει με αλεπάλληλες εικόνες από συνεδριάσεις του Χρυσοχοΐδη, του Χαρδαλιά και των συν αυτοίς.

Ούτε δένδρα έκοψαν, ούτε καλώδια στήριξαν, ούτε δρόμους άνοιξαν. Η απόλυτη αποτυχία. Βέβαια αυτό ισχύει για την κοινή λογική όχι για τους υποτακτικούς κονδυλοφόρους της επιτελικής παρέας των αρίστων.

Πλέον έχουμε χάσει το μέτρημα από τις τόσες φορές που μας έκλεισαν μέσα, από τα τόσα ψέματα και παλινωδίες όπου το πρωί έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση για νέα καραντίνα και το βράδυ ανακοίνωναν νέα καραντίνα. Έχουμε χάσει το μέτρημα από τις τόσες φορές που άνοιξαν και έκλεισαν το λιανεμπόριο, σαν να ανοιγοκλείνουν διακόπτη. Και όλα αυτά γιατί; Φυσικά όχι για την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά της κυβερνητικής ευημερίας. Όλοι αυτοί οι πάνοπλοι αστυνομικοί που κάθε μέρα περιπολούν στους δρόμους θυμίζοντας σκοτεινές και μαύρες εποχές, δεν προστατεύουν την υγεία μου αλλά την πολιτική της κυβέρνησης.

Οι ίδιοι αστυνομικοί που όταν δεν φορτώνουν με υπέρογκα πρόστιμα τους πολίτες (πάνω από το 50% του βασικού μισθού), ξυλοφορτώνουν τους φοιτητές που διαμαρτύρονται για τον νέο νόμο έκτρωμα που αλλάζει επί τα χείρω την εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων, φέρνοντάς τα πιο κοντά στην εικόνα των τουρκικών, στα οποία η αστυνομία προελαύνει και επιβάλλει δια της βίας το θέλημα του σουλτάνου Ερντογάν.

Έτσι και στην δική μας την περίπτωση, στήνεται ένα ανδρείκελο ελευθεροτυπίας και ελευθεροστομίας το οποίο θα ελέγχεται ανάλογα με το περιεχόμενο του άλλοτε διακριτικά (με συστήματα παρακολούθησης) και άλλοτε ακαριαία με ωμές παρεμβάσεις αστυνομικών σωμάτων στα πλαίσια μιας δήθεν προστασίας μιας δήθεν δημοκρατίας, αυτής που κουρέλιασαν και κουρελιάζουν με τις πολιτικές τους αποφάσεις. Ούτε τα προσχήματα δεν τηρούν πλέον, αφού μεσόυσης της υγειονομικής—που εξελίσσεται σε νέου τύπου οικονομική—κρίσης, φέρνουν εξαμβλώματα νόμων για να σώσουν την πτωχευμένη τους πολιτική ιδεολογία.

Δεν έχουμε ανάγκη γιατρούς και νοσοκομεία, αλλά αστυνομικούς και πολεμικά αεροπλάνα (ελπίζω αυτά να μην γέρνουν). Δεν έχουμε ανάγκη δασκάλους και σχολικές αίθουσες, αυτό το πρόβλημα το λύσαμε, μοιράζοντας γιγαντιαίες μάσκες και κουβέρτες στους μαθητές. Και το αποτέλεσμα φάνηκε· τα σχολεία για μια ακόμη φορά κλειστά. Δεν έχουμε ανάγκη από μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όσες δεν μπορούν να αντέξουν σε αυτήν την τεχνητή οικονομική καταστροφή, καλούνται να παραδώσουν τα κλειδιά τους στον αρμόδιο υπουργό. Έναν υπουργό ανάξιο λόγου και έργου, που αναλώνεται σε τηλεοπτικές περιοδείες με σκοπό να ανυψώνει την εικόνα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού του. Ένας πρωθυπουργός που το μόνο που κάνει εδώ και 2 χρόνια είναι να προκαλεί το κοινό αίσθημα και λογική. Από την μία οι βόλτες στην Πάρνηθα, από την άλλη τα τραπεζώματα στην Ικαρία και στην μέση ο Λιγνάδης. 

Και να ήταν μόνο αυτά, αφού φρόντισαν να εμβολιαστούν μεταξύ τους, αφού μοίρασαν απλόχερα λεφτά από τις λίστες τους, αφού έσωσαν μεγαλοεπιχειρηματίες και πανηγύρισαν για την επιτυχία τους, μόνοι τους, τώρα ζητάνε από καθέναν από μας να τους βοηθήσουμε να συνεχίσουν την βαρβαρότητά τους. Μας ζητάνε να μείνουμε μέσα, να μην μιλάμε, να μην ρωτάμε, μόνο να συμφωνούμε και να ακολουθούμε πιστά τους κανόνες και τις νόρμες τους. Αν το κάνουμε αυτό λένε θα σωθούμε και, αν το είχαμε κάνει ήδη πιο συντονισμένα, θα είχαμε σωθεί νωρίτερα. Έτσι όπως ακριβώς σωθήκαμε με τα μνημόνια, με το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο.

Κουράγιο, μια ζωή είναι θα περάσει…

Η κακοποίηση της έννοιας της πολιτικής είναι ένα διαρκές έγκλημα που συντελείται στην χώρα μας και όχι μόνο εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε νέα σύνθεση της Βουλής ευχόμαστε να είναι έστω σαν την προηγούμενη. Πολιτικοί και πολιτικές έρχονται και παρέρχονται αφήνοντας μόνο ένα μαύρο μελάνι στην ιστορία αυτού του τόπου. Ένδεια προσώπων και σκέψεων που ακολουθείται από την βαρβαρότητα ξεπερασμένων και απάνθρωπων πολιτικών. Πώς να υπηρετήσεις κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις; Και δεν είναι κάτι μεγαλόπνοο, βγαλμένο από κάποια σελίδα του Νίτσε, αλλά κάτι πιο απλό. Ο σύγχρονος άνθρωπος και οι ανάγκες του. Αντ’ αυτού επιλέγονται ακατάλληλοι και απαίδευτοι να κυβερνούν και να αποφασίζουν με μόνο κριτήριο την αναπαραγωγή ενός οικονομικού και συν αυτώ εξαμβλώματος.

Απόρροια της πολιτικής μας φτώχιας είναι η πολιτιστική πενία που αδυνατίζει και ατροφεί ακόμη πιο πολύ την σκέψη και την ζωή μας. Δεν είναι μόνο τα περιστατικά που βγαίνουν στην επιφάνεια όπως οι δυσάρεστες οσμές τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά η συνολική κατάρρευση μιας ολόκληρης υποτιθέμενα καλλιτεχνικής και λαμπερής γενιάς. Τα θύματα και οι θύτες δεν είναι κόντρα ρόλοι μιας κακοστημένης παράστασης. Είναι η απεικόνιση της φρικαλεότητας των ημερών μας. Το πόσο μακριά βρίσκονται και βρισκόμαστε από την πραγματική ουσία της δημιουργίας, της ποίησης του ήθους. Ακόμη και τώρα που φαίνεται ένα μέρος της καλλιτεχνικής και πολιτικής βρωμιάς αυτού του τόπου, ασχολούμαστε με τα επιμέρους και εύπεπτα και δεν κρατάμε αυτό που πρέπει. Την ανάγκη για νέα πρόσωπα και νέες ιδέες στην υπηρεσία του ανθρώπινου κεφαλαίου.

Ο κόσμος χρόνο με τον χρόνο αλλάζει προς το χειρότερο. Αυτό που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ως πέρσι τώρα έχει γίνει η νέα μας πραγματικότητα. Δεν είναι το συμβάν, το περιστατικό, η απόφαση, αλλά το μήνυμα, τι σηματοδοτεί το ότι για παράδειγμα δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερα, δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου παραμόνο για έξι συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους πρέπει να αποδεικνύεις σε ένα αστυνομοκρατούμενο καθεστώς βίας και τρόμου.

Απαντάμε το προφανές με σκοπό να κατευνάζουμε οποιαδήποτε σκέψη αντίθετη και αντιδραστική. Είναι για το καλό μας, είναι για την υγεία μας. Για ένα καλύτερο αύριο. Μένουμε ή καλύτερα υπομένουμε το κολαστήριο του σήμερα για να υποδεχθούμε με χαρά το ξέφωτο του αύριο. Και αν αυτό το πολυπόθητο ξέφωτο δεν έρθει ποτέ; Και αν τα εμβόλια και τα φάρμακα που ρέουν με το σταγονόμετρο σε αντίθεση με την σπατάλη κατασταλτικών μέτρων και νόμων, δεν κατορθώσουν να φέρουν την πολυπόθητη σωτηρία κατά τον τρόπο που δεν μπόρεσαν και τα μνημόνια και οι σκληρές πολιτικές λιτότητας να το φέρουν; Και αν κάθε χρόνος που περνά είναι άλλο ένα σκαλί προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω; Και όταν καταλήξουμε στο υπόγειο και βλέπουμε το φως μόνο εξ αντανακλάσεως τότε άραγε θα αναρωτηθούμε για το πως φθάσαμε ως εδώ;