Σκελετος.

Η κακοποίηση της έννοιας της πολιτικής είναι ένα διαρκές έγκλημα που συντελείται στην χώρα μας και όχι μόνο εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε νέα σύνθεση της Βουλής ευχόμαστε να είναι έστω σαν την προηγούμενη. Πολιτικοί και πολιτικές έρχονται και παρέρχονται αφήνοντας μόνο ένα μαύρο μελάνι στην ιστορία αυτού του τόπου. Ένδεια προσώπων και σκέψεων που ακολουθείται από την βαρβαρότητα ξεπερασμένων και απάνθρωπων πολιτικών. Πώς να υπηρετήσεις κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις; Και δεν είναι κάτι μεγαλόπνοο, βγαλμένο από κάποια σελίδα του Νίτσε, αλλά κάτι πιο απλό. Ο σύγχρονος άνθρωπος και οι ανάγκες του. Αντ’ αυτού επιλέγονται ακατάλληλοι και απαίδευτοι να κυβερνούν και να αποφασίζουν με μόνο κριτήριο την αναπαραγωγή ενός οικονομικού και συν αυτώ εξαμβλώματος.

Απόρροια της πολιτικής μας φτώχιας είναι η πολιτιστική πενία που αδυνατίζει και ατροφεί ακόμη πιο πολύ την σκέψη και την ζωή μας. Δεν είναι μόνο τα περιστατικά που βγαίνουν στην επιφάνεια όπως οι δυσάρεστες οσμές τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά η συνολική κατάρρευση μιας ολόκληρης υποτιθέμενα καλλιτεχνικής και λαμπερής γενιάς. Τα θύματα και οι θύτες δεν είναι κόντρα ρόλοι μιας κακοστημένης παράστασης. Είναι η απεικόνιση της φρικαλεότητας των ημερών μας. Το πόσο μακριά βρίσκονται και βρισκόμαστε από την πραγματική ουσία της δημιουργίας, της ποίησης του ήθους. Ακόμη και τώρα που φαίνεται ένα μέρος της καλλιτεχνικής και πολιτικής βρωμιάς αυτού του τόπου, ασχολούμαστε με τα επιμέρους και εύπεπτα και δεν κρατάμε αυτό που πρέπει. Την ανάγκη για νέα πρόσωπα και νέες ιδέες στην υπηρεσία του ανθρώπινου κεφαλαίου.

Ο κόσμος χρόνο με τον χρόνο αλλάζει προς το χειρότερο. Αυτό που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ως πέρσι τώρα έχει γίνει η νέα μας πραγματικότητα. Δεν είναι το συμβάν, το περιστατικό, η απόφαση, αλλά το μήνυμα, τι σηματοδοτεί το ότι για παράδειγμα δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερα, δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου παραμόνο για έξι συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους πρέπει να αποδεικνύεις σε ένα αστυνομοκρατούμενο καθεστώς βίας και τρόμου.

Απαντάμε το προφανές με σκοπό να κατευνάζουμε οποιαδήποτε σκέψη αντίθετη και αντιδραστική. Είναι για το καλό μας, είναι για την υγεία μας. Για ένα καλύτερο αύριο. Μένουμε ή καλύτερα υπομένουμε το κολαστήριο του σήμερα για να υποδεχθούμε με χαρά το ξέφωτο του αύριο. Και αν αυτό το πολυπόθητο ξέφωτο δεν έρθει ποτέ; Και αν τα εμβόλια και τα φάρμακα που ρέουν με το σταγονόμετρο σε αντίθεση με την σπατάλη κατασταλτικών μέτρων και νόμων, δεν κατορθώσουν να φέρουν την πολυπόθητη σωτηρία κατά τον τρόπο που δεν μπόρεσαν και τα μνημόνια και οι σκληρές πολιτικές λιτότητας να το φέρουν; Και αν κάθε χρόνος που περνά είναι άλλο ένα σκαλί προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω; Και όταν καταλήξουμε στο υπόγειο και βλέπουμε το φως μόνο εξ αντανακλάσεως τότε άραγε θα αναρωτηθούμε για το πως φθάσαμε ως εδώ;

Ξαφνικά ανακάλυψαν ότι ήταν χρόνιο πρόβλημα η συσσώρευση των υδάτων στον ιερό χώρο της Ακρόπολης. Μάλιστα τώρα ανησυχούν μήπως στην επόμενη βροχή πνιγεί εκτός από την Ακρόπολη και η Πλάκα. Η κυβέρνηση εκτός από την πολιτική της επιτυχία καλείται να διαχειριστεί και την πολιτιστική της επιτυχία. Αφού έκαψαν την Τίρυνθα τώρα πνίγουν την Ακρόπολη. Και όλα αυτά για την απρόσκοπτη πρόσβαση των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Φυσικά, δεν απαντούν στο ερώτημα πώς θα φτάσουν μέχρι το παχύ στρώμα τσιμέντου αφού πριν από αυτό υπάρχουν ή μάλλον δεν υπάρχουν διάδρομοι κατάλληλα διαμορφωμένοι για την μετακίνηση αναπηρικών αμαξιδίων. Αυτό δήλωσε και η γενική γραμματεία κινητικά αναπήρων δια του εκπροσώπου της. Στόχος τους δεν ήταν και δεν είναι η αλλοίωση του μνημείου διεθνούς εμβέλειας αλλά η άνευ όρων και εμποδίων σε αυτό όπως και σε όλα τα άλλα. 

Φυσικά η κυβέρνηση δεν νοιάζεται για κανέναν, πόσο μάλλον για τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού μας που χρήζουν φροντίδας και προστασίας. Το θέμα που σκοπίμως έχει ανασύρει στην επιφάνεια μέσω των καλοπληρωμένων υποτακτικών μέσων ενημέρωσης είναι το μίσθιο του Τσίπρα. Έφθασαν μάλιστα στο σημείο να αξιώσουν (και το πέτυχαν) απόλυση δημοσιογράφου από τα Νέα επειδή άσκησε κριτική στην κυβέρνηση και στον Μητσοτάκη. Μέχρι και ο πάπας δέχεται κριτική (που έχει το αλάθητο) ο Μητσοτάκης όμως όχι. 

Δεν υπάρχει και λόγος να του ασκηθεί κριτική, αφού τα έχει καταφέρει τόσο καλά σε όλα τα επίπεδα. Τι και αν οι υπουργοί του έλεγαν ότι δεν φτιάχνουμε παραπάνω μονάδες εντατικής θεραπείας γιατί θα αυξηθούν οι θάνατοι (μάλιστα το αποδείκνυε και με την απλή μέθοδο των τριών). Τι και αν άλλοι υπουργοί έσπασαν στο ξύλο, συνέλαβαν, προπηλάκισαν κόσμο που τόλμησε να υψώσει ανάστημα; Τι και αν άλλοι μπέρδευαν νοσοκομεία και αριθμούς μονάδων εντατικής θεραπείας, φτάνοντας στο σημείο να εκστομίζουν και ψέματα; Όλα αυτά είναι αβλεψίες, μιας κατά τα άλλα επιτυχούς κυβέρνησης. Μόνο που κανένας λογικός νους δεν μπορεί να μας απαντήσει ποια είναι τα άλλα που πέτυχαν.

Συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από την ημέρα που ο Κορκονέας δολοφόνησε τον νεαρό Γρηγορόπουλο στις γειτονιές της Αθήνας. Και το αστικό κράτος των Μητσοτάκη, Χρυσοχοΐδη, Γεωργιάδη και συν αυτοίς παρατρεχάμενων όχι μόνο δεν κράτησε τα προσχήματα, όχι μόνο δεν προστάτεψε έστω και για τους τύπους το όνομα και την υπόληψη του παιδιού, αλλά μετέτρεψε την ημέρα (όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο από τις εξαγγελίες τους) σε ημέρα δόξας του Κορκονέα, σε ημέρα τιμής για το αστυνομοκρατούμενο κράτος της βίας και της καταστολής. Συνέλαβαν άτομα με ειδικές ανάγκες, εμπόδισαν απλούς πολίτες να τιμήσουν την μνήμη του παιδιού, ποδοπάτησαν λουλούδια από το σημείο της δολοφονίας (κάποτε η περιύβριση νεκρών ήταν βαρύτατο αμάρτημα), ενώ τραβολόγησαν εκατοντάδες κόσμο κάτω από ανύπαρκτα μέτρα ατομικής προστασίας και υγιεινής.

Γι’ αυτούς δεν ισχύουν οι νόμοι, γι’ αυτούς δεν υπάρχει ο ιός. Άλλωστε το απέδειξαν και στην επέτειο του Πολυτεχνείου, στοιβαγμένοι κατά χιλιάδες χωρίς μάσκες οι αστυνομικοί επιχειρούσαν να επιβάλουν την νομιμότητα, την ίδια στιγμή που παρανομούσαν θέτοντας την ζωή όλων σε κίνδυνο. Αυτοί και μπορούν να συλλαμβάνουν όποιον θέλουν, να βιαιοπραγούν ακόμα και μέσα στα σπίτια όποιων θέλουν (βλ. Ινδαρέ, φοιτητή στα Σεπόλια), αυτοί μπορούν να σκίζουν τα χώματα με μηχανές και ποδήλατα, χωρίς μέτρα. Αυτοί μπορούν να υπονομεύουν με τον πιο αναιδή και ανήθικο τρόπο την ζωή και την νοημοσύνη μας. 

Λένε ότι όλα αυτά τα κάνουν για να μας προστατέψουν. Γιατί δεν προσλαμβάνουν γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό και έπρεπε να περάσουν 10 μήνες από το ξέσπασμα της πανδημίας για να αρχίσουν με το σταγονόμετρο τις προσλήψεις, κάνοντας κατά κύριο λόγο μετακινήσεις προσωπικού από το ένα νοσοκομείο στο άλλο; Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι έφτασαν στο σημείο να απειλήσουν γιατρούς να συνδράμουν τις κλινικές κόβιντ, οι οποίοι δικαιολογημένα αρνήθηκαν λόγω έλλειψης στοιχειωδών γνώσεων και μέσων (αναφέρομαι σε οφθαλμιάτρους που η κυβέρνηση και το υπουργείο υγείας προσπάθησε μέσα σε ένα σαββατοκύριακο να τους μετατρέψει σε παθολόγους). Φυσικά δεν μιλάμε για απλήρωτες υπερωρίες που εκκρεμούν από το πρώτο lockdown. Ούτε τα χειροκροτήματα δεν πλήρωσαν. Στήριξαν όμως την οικονομία. Έδωσαν 180 εκατομμύρια εφάπαξ και μη επιστρεπτέα στους παραχωρησιούχους δημοσίων έργων. Έδωσαν στα κανάλια 20 εκατομμύρια και πού και πού τους πετάνε και κάτι ψηλά για να μην ακούγονται οι απευθείας αναθέσεις ή οι βόλτες στην Πάρνηθα ή τα προβλήματα της τηλεκπαίδευσης ή τα προβλήματα στα νοσοκομεία ή τα προβλήματα στα μέσα μεταφοράς.

Έδωσαν επίσης στους ιδιοκτήτες ιδιωτικών κλινικών, αφού φυσικά τους είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τους χρησιμοποιήσουν (όπως ο ίδιος ο Κικίλιας είχε δηλώσει στους εκπροσώπους τους τον περασμένο Σεπτέμβρη). Έδωσαν σε γνωστούς και φίλους, πλήρωσαν τους παρατρεχάμενους τους για να συνεχίσουν απτόητοι το δύσκολο έργο της οικονομικής μας εξαθλίωσης. Εν μέσω δευτέρου κύματος, παρεδώσαν την πρώτη κατοικία στις τράπεζες (νέος πτωχευτικός κώδικας πρώτη φορά και για ιδιώτες), έβαλαν την αστυνομία στα Πανεπιστήμια (μετά την σκηνοθετημένη επίθεση στην ΑΣΟΕΕ), πέρασαν αντεργατικά νομοσχέδια που επιτρέπουν ελεύθερα απολύσεις, απλήρωτες υπερωρίες και τηλεργασία. Παράλληλα έσπευσαν να διασώσουν για πολλοστή φορά τις τράπεζες, συμμετέχοντας σην αναδιάρθρωση της τράπεζας Πειραιώς που κατέρρευσε από το βάρος των ανεξόφλητων εφοπλιστικών δανείων.

Αυτά έκαναν και πολλά άλλα κάνουν και θα κάνουν. Δεν νοιάζονται για καμία υγεία και πολύ περισσότερο για την δημόσια. Ενδιαφέρονται στα πλαίσια μιας παγκόσμιας απαίτησης για την όλο και περισσότερο βάρβαρη καπιταλιστική μετάβαση όπου οι φτωχοί πρέπει να γίνουν περισσότεροι και φτωχότεροι και οι πλούσιοι λιγότεροι και πλουσιότεροι. Ο μόνος γνώμονας τους είναι η άνευ όρων παράδοση μας στην νέα υπερεθνική βαρβαρότητα.

Βγήκε επιτέλους η πολυπόθητη απόφαση που κλείνει την μακρά δικαστική πορεία στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Είναι επίσημο, η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής καταδικάστηκε για το ποινικό αδίκημα της σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση. Πολυάριθμα τα περιστατικά βίας που στοιχειοθετούν το κατηγορητήριο, με αποκορύφωμα όλων την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μια δολοφονία που όπως αποδείχθηκε είχε καθοδήγηση από τα πάνω. 

Το ζήτημα όμως είναι τι θα γίνει με αυτούς που εξέθρεψαν και τάιζαν όλα αυτά τα χρόνια το φίδι του ναζισμού. Όλοι αυτοί που διατράνωναν κατά περιόδους πότε την συμπάθειά τους, πότε τους κοινούς οραματισμούς τους με την Χρυσή Αυγή. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα ήταν ή έγιναν και βουλευτές. Κάτι Παπαδημητρίου που έψαχναν την σοβαρή έκδοση της Χρυσής Αυγής. Κάτι Μπογδάνοι που παρουσίαζαν μετανιωμένο και σαν ψυχολογικό ράκος τον Ρουπακιά. Κάτι Μπαλτάκοι που ως θεσμικοί παράγοντες συνομιλούσαν με την Χρυσή Αυγή και πολλοί άλλοι που στήριξαν εμφανώς ή αφανώς αυτό το μόρφωμα. 

Και η ερώτηση που προκύπτει είναι εύλογη, πώς γίνεται τότε να τους στήριζαν και τώρα να πανηγυρίζουν για τη νίκη της δημοκρατίας; Μήπως κάτι άλλαξε; Φυσικά και άλλαξε. Έπαψε η ΧΑ να εξυπηρετεί τον σκοπό της. Βρέθηκαν αντικαταστάτες της, που έχουν μεν κοινή ιδεολογική βάση αλλά είναι δε πιο ευπρεπείς. Οι δύο τετραετίες της ΧΑ, βοήθησαν μεταξύ άλλων να συντηρηθεί μια μερίδα εκλογικού κοινού που ήταν απογοητευμένο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και αναζητούσαν την τιμωρία τους. Βέβαια όχι μόνο δεν τους τιμώρησαν αλλά τους στήριξαν ψηφίζοντας περισσότερους βάρβαρους νόμους, υποβάλλοντας εκατοντάδες ερωτήσεις και προτάσεις για την περαιτέρω διευκόλυνση των εφοπλιστικών συμφερόντων. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ανοίξουν δουλεμπορικό γραφείο ευρέσεως εργασίας μόνο για Έλληνες μέσα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, με πενιχρές αποδοχές και καμία εργασιακή εξασφάλιση. 

Παράλληλα, χτυπούσαν και κυνηγούσαν τους αδυνάμους, τους απλούς εργάτες, τους μετανάστες, τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους και όσους απλώς αρνούνταν να σκύψουν το κεφάλι στον ναζισμό. Φυσικά, όλα αυτά και άλλα παρόμοια τα έκαναν με τις πλάτες του δημοκρατικού τόξου. Με αυτούς που τους έστηναν δημοσιογραφικά αφιερώματα προεκλογικά παρουσιάζοντάς τους σαν ανθρώπους της διπλανής πόρτας που απλώς αγανάκτησαν. Σαν ήρωες της καθημερινότητας, ξεπλένοντας όλη την βρωμιά και την δυσοσμία και αυτών και των προγόνων τους, τους οποίους οι ίδιοι είχαν κατονομάσει, αφού με περηφάνεια έλεγαν ότι ανήκαν στην σπορά των ηττημένων.

Άρα το ζήτημα είναι να καταδικάσουμε οριστικά και αμετάκλητα τέτοιου είδους μορφώματα και τέτοιου είδους ιδεολογίες. Να καταδικάσουμε τόσο τις επίσημες όσο και τις ανεπίσημες ναζιστικές κραυγές που δηλητηριάζουν τις ζωές και τις κοινωνίες. Και φυσικά μαζί με αυτούς να καταδικαστούν επιτέλους και όσοι παραδοσιακά βρίσκονται επίσημα ή ανεπίσημα στο πλευρό τους. Όσοι έσπειραν τον σπόρο τους και τώρα τον ξεριζώνουν όχι γιατί μετάνιωσαν αλλά για να σπείρουν έναν παρόμοιο.