Σκελετος.

Τι να απέγινε άραγε ο καταδικασμένος Χρήστος Πάπας; Αυτός που στα ούρα του συσπείρωσε όλη την οργή και την αγανάκτηση όλων των γνήσιων πατριωτών έναντι των τουρκικών σήριαλ. Αυτός της γνωστής παρέας των φασιστοειδών που όποτε τους χρειάστηκαν τους ξεθάβαν και όποτε περίσσευαν τους ξαναέκρυβαν χωρίς όμως να μπορέσουν ποτέ να κρύψουν την δυσοσμία της αγαστής τους σχέσης. Κάτι σαν τα οπίσθια με τα εσώρουχα.

Και τώρα που δεν υπάρχει Χρυσή αυγή, δεν υπάρχουν ταγματασφαλίτες, δεν υπάρχουν δωσίλογοι, χουντικοί και λοιποί προσφιλείς στυλοβάτες, πρέπει να τους εφεύρουν ή ακόμη καλύτερα να γίνουν οι ίδιοι. Και έγιναν. Ξυλοφόρτωσαν χωρίς λόγο κόσμο, χαστούκισαν, τραμπούκισαν και εντέλει έγιναν και αυτoβαφτιζόμενοι ήρωες μιας στημένης σύγκρουσης. Όπως πάντα έτσι και τώρα χωρίς πρωτοτυπία υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν έχεις δικαίωμα να διεκδικείς ελευθερίες στην εποχή που κινδυνεύεις να νοσήσεις. Δεν έχεις δικαίωμα να κυκλοφορείς. Δεν έχεις λόγο κοινωνικής ύπαρξης αν θίγεις την πολιτειακή φύση που σε προστάζει. Δεν υπάρχεις όταν δεν χρησιμεύεις.

Η Νέα Σμύρνη είναι άλλη μια περίπτωση του αστικού χάσματος και της κατάφωρης παραβίασης κάθε έννοιας ελευθερίας. Είναι η συνέχεια των εκατοντάδων επιθέσεων της κατά τα άλλα δημοκρατικής κυβέρνησης που αυθαίρετα διώκει και καταδιώκει όλους όσους αντιδρούν στην βαρβαρότητα της. Όταν βέβαια αντιλαμβάνονται ότι αποκαλύπτονται στήνουν κακοφτιαγμένα επεισόδια με θύματα ακόμη και δικά τους παιδιά. Τώρα ένας αστυνομικός, πιο πριν ένας πρύτανης. Και το έδαφος γίνεται πιο γόνιμο για να συνεχίσουν να σπέρνουν τον σπόρο του διχασμού.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο.