Σκελετος.

Η κακοποίηση της έννοιας της πολιτικής είναι ένα διαρκές έγκλημα που συντελείται στην χώρα μας και όχι μόνο εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε νέα σύνθεση της Βουλής ευχόμαστε να είναι έστω σαν την προηγούμενη. Πολιτικοί και πολιτικές έρχονται και παρέρχονται αφήνοντας μόνο ένα μαύρο μελάνι στην ιστορία αυτού του τόπου. Ένδεια προσώπων και σκέψεων που ακολουθείται από την βαρβαρότητα ξεπερασμένων και απάνθρωπων πολιτικών. Πώς να υπηρετήσεις κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις; Και δεν είναι κάτι μεγαλόπνοο, βγαλμένο από κάποια σελίδα του Νίτσε, αλλά κάτι πιο απλό. Ο σύγχρονος άνθρωπος και οι ανάγκες του. Αντ’ αυτού επιλέγονται ακατάλληλοι και απαίδευτοι να κυβερνούν και να αποφασίζουν με μόνο κριτήριο την αναπαραγωγή ενός οικονομικού και συν αυτώ εξαμβλώματος.

Απόρροια της πολιτικής μας φτώχιας είναι η πολιτιστική πενία που αδυνατίζει και ατροφεί ακόμη πιο πολύ την σκέψη και την ζωή μας. Δεν είναι μόνο τα περιστατικά που βγαίνουν στην επιφάνεια όπως οι δυσάρεστες οσμές τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά η συνολική κατάρρευση μιας ολόκληρης υποτιθέμενα καλλιτεχνικής και λαμπερής γενιάς. Τα θύματα και οι θύτες δεν είναι κόντρα ρόλοι μιας κακοστημένης παράστασης. Είναι η απεικόνιση της φρικαλεότητας των ημερών μας. Το πόσο μακριά βρίσκονται και βρισκόμαστε από την πραγματική ουσία της δημιουργίας, της ποίησης του ήθους. Ακόμη και τώρα που φαίνεται ένα μέρος της καλλιτεχνικής και πολιτικής βρωμιάς αυτού του τόπου, ασχολούμαστε με τα επιμέρους και εύπεπτα και δεν κρατάμε αυτό που πρέπει. Την ανάγκη για νέα πρόσωπα και νέες ιδέες στην υπηρεσία του ανθρώπινου κεφαλαίου.

Ο κόσμος χρόνο με τον χρόνο αλλάζει προς το χειρότερο. Αυτό που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ως πέρσι τώρα έχει γίνει η νέα μας πραγματικότητα. Δεν είναι το συμβάν, το περιστατικό, η απόφαση, αλλά το μήνυμα, τι σηματοδοτεί το ότι για παράδειγμα δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερα, δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου παραμόνο για έξι συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους πρέπει να αποδεικνύεις σε ένα αστυνομοκρατούμενο καθεστώς βίας και τρόμου.

Απαντάμε το προφανές με σκοπό να κατευνάζουμε οποιαδήποτε σκέψη αντίθετη και αντιδραστική. Είναι για το καλό μας, είναι για την υγεία μας. Για ένα καλύτερο αύριο. Μένουμε ή καλύτερα υπομένουμε το κολαστήριο του σήμερα για να υποδεχθούμε με χαρά το ξέφωτο του αύριο. Και αν αυτό το πολυπόθητο ξέφωτο δεν έρθει ποτέ; Και αν τα εμβόλια και τα φάρμακα που ρέουν με το σταγονόμετρο σε αντίθεση με την σπατάλη κατασταλτικών μέτρων και νόμων, δεν κατορθώσουν να φέρουν την πολυπόθητη σωτηρία κατά τον τρόπο που δεν μπόρεσαν και τα μνημόνια και οι σκληρές πολιτικές λιτότητας να το φέρουν; Και αν κάθε χρόνος που περνά είναι άλλο ένα σκαλί προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω; Και όταν καταλήξουμε στο υπόγειο και βλέπουμε το φως μόνο εξ αντανακλάσεως τότε άραγε θα αναρωτηθούμε για το πως φθάσαμε ως εδώ;