Σκελετος.

Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά από τον θάνατό του και ακόμη τον φοβούνται. Ακόμη τον εχθρεύονται και τον συκοφαντούν. Δεν ξέρουν όμως ποιος πραγματικά ήταν. Ξέρουν αυτά που επιτρέπονται σε μία Ευρώπη, σε έναν κόσμο και σε ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που βαφτίζει την κρίση ανάπτυξη, την φτώχεια πρόοδο, την συσσώρευση του πλούτου από τους πολλούς στα χέρια λίγων ως φυσικό φαινόμενο.

Σε μία  Ευρώπη που στήνει φασιστικές φιέστες με σκοπό να κρύψει τα σύγχρονα εγκλήματά της, προσβάλλοντας όχι μόνο την μνήμη όσων θυμούνται, αλλά και το αίμα των 60 εκατομμυρίων που χάθηκαν όχι τυχαία, αλλά πέσανε θύματα της ναζιστικής κτηνωδίας. Ανάμεσά τους ήταν και εφτακόσιες χιλιάδες Έλληνες αλλά και περίπου ένδεκα εκατομμύρια Ρώσοι, πολλοί εξ αυτών στρατιώτες του Κόκκινου στρατού. Ενός ένδοξου στρατού αποτελούμενου από απλούς στην πλειονότητά τους Ρώσους πατριώτες, που κατάφερε στις 9 Μαΐου του 1945, μετά από πολύμηνες και σκληρές μάχες, να καρφώσει το σφυροδρέπανο, στην καρδία του ναζιστικού κτήνους, στο γερμανικό κοινοβούλιο, έχοντας λυτρώσει παράλληλα από τον θάνατο εκατομμύρια μελλοθάνατους. Όλα αυτά συνέβησαν διότι υπήρχε ένας άξιος ηγέτης και εμπνευστής μια γιγάντιας αντίστασης έναντι του ναζισμού. Αυτός ήταν Ο Ιωσήφ «Στάλιν». Ένας ηγέτης που αγωνίστηκε για την ελευθερία του τόπου του και του λαού του. Ένας ηγέτης που, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του, ένας από τους βασικούς αντιπάλους του Στάλιν, πήρε την Σοβιετική Ένωση από το αμόνι και την έκανε πυρηνική δύναμη.

Όλα όσα γράφονται και λέγονται σήμερα είναι για να θρέψουν τα νύχια των νεοφασιστών, κρατικών και παρακρατικών, επισήμων και ανεπισήμων. Γι’ αυτούς, πάντα ο Στάλιν θα είναι φασίστας και πάντα  η 9^η Μαΐου θα είναι ημέρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως η πραγματικότητα και η ιστορία μαρτυρούν άλλα…