Σκελετος.

Σαν χτες πριν 41 χρόνια όλες οι ψυχές και τα σώματα των βασανισμένων αγωνιστών εξεγέρθηκαν. Όλοι οι ματωμένοι τοίχοι και οι νοτισμένες ταράτσες ξεπλύθηκαν από τη λύτρωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ήταν εκεί στη γωνία Στουρνάρη και 28^ης Οκτωβρίου, όπου συναντήθηκε η πρωτοπόρα νεολαία με την ελευθερία ενάντια στη ανελεύθερη Χούντα των Συνταγματαρχών, ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση της Αμερικής που εκφράστηκε με τον πιο χυδαίο, βάρβαρο και αντιδημοκρατικό τρόπο, με αποκορύφωμα τον διαμελισμό της Κύπρου.

Τα ξημερώματα της 17^ης Νοέμβρη του 1973 έμελλε να συναντηθούν με την ένδοξη ιστορία του ελληνικού λαού, με την Εθνική Αντίσταση, με την ελληνική επανάσταση (πιο πίσω). Ήταν η αντίσταση της νέας γενιάς (ή για κάποιους ήταν η αντίσταση μιας ομάδας θρασιμιών) έναντι του «νόμιμου» καθεστώτος της Χώρας που σύμπασα η αστική τάξη και το Παλάτι είχαν μετά στεφάνων αποδεχτεί. Η ημέρα εκείνη ήταν καθοριστική για την μετέπειτα πορεία της χώρας. Ήταν η αρχή του τέλους για ένα σάπιο και βρομερό καθεστώς, δωσίλογο, αντιλαικό και εγκληματικό που κάθε μέρα εξουσίας του στηριζόταν σε εκατόμβες νεκρών, σε ταράτσες και υπόγεια, όπου οι προσκείμενοι ανθρωπίσκοι προσπαθούσαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο να διορθώσουν και να μαντρώσουν τις ελεύθερες σκέψεις δεκάδων Ελλήνων αγωνιστών.

Κάπου ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Θεοδωράκης, ο Ρίτσος, ο Λεντάκης, η Χατζιδάκη και χιλιάδες άλλοι που τίμησαν τις ψυχές των προγόνων τους και άφησαν μεγαλειώδη παρακαταθήκη για μας τους επόμενους. Ωστόσο υπήρχαν, όπως πάντα υπάρχουν, οι άλλοι, αυτοί που υπέκυψαν ηθελημένα ή μη στην βαναυσότητα του καθεστώτος, αυτοί που χαιρέτησαν τους δυνάστες μας, αυτοί που όπως αναφέρει ο Θεοδωράκης σε ένα ηχητικό ντοκουμέντο, όταν τους βασάνιζαν στην ταράτσα Μπουμπουλίνας, ακριβώς δίπλα κάνανε πάρτυ.

Δεν επιτρέπεται όμως να μιλάμε γι’ αυτούς. Δεν αξίζει να μιλάμε γι’ αυτούς, όσο και αν υπάρχουν πολλοί σήμερα που μας τους θυμίζουν, ορατοί και αόρατοι φασίστες που είτε ζητούν να καταργηθεί η επέτειος αυτή, είτε ακόμη παραγράφουν την ιστορία, αμφισβητώντας τα 88 θύματα που πέσανε ηρωικά και τους 1103 τραυματίες, εκείνο το βράδυ, μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο. Μάλιστα υπάρχει και η παραδοχή μιας δολοφονίας από τον χουντικό βασανιστή, τον Ντερτιλή, την οποία είχε φέρει στο προσκήνιο, ο Αγριτέλης, ο οδηγός του, ο οποίος ομολόγησε ότι ο Ντερτιλής όχι μόνο σκότωσε εν ψυχρώ έναν νεαρό που πρώτα τον είχαν σπάσει στο ξύλο οι χωροφύλακες, αλλά καυχιόταν σε εκείνον για το άριστο σημάδι που έχει. Ήταν η μόνη από τις εκατοντάδες δολοφονίες που διέπραξε η Χούντα, για την οποία καταγράφηκε το όνομα του δολοφόνου.

Για τον ίδιο άνθρωπο, που η ιστορία και κάθε υγιής νους τον χαρακτήρισε δολοφόνο, η Χρυσή Αυγή, το ΛΑΟΣ και πολλοί εξ αυτών που σήμερα μας κυβερνάνε (βλ. Γεωργιάδης, Πλεύρης, Βορίδης) είχαν πλέξει το εγκώμιό του πολλές φορές, αναγορεύοντάς τον ως ήρωα. Με αποκορύφωμα βέβαια, την ανάρτηση στην ιστοσελίδα του ναζιστικού μορφώματος, την ημέρα του θανάτου του Ντερτιλή, που τον χαρακτήριζε απροσκύνητο καθώς επίσης και ότι έδωσε το αίμα του για την πατρίδα. Η ιστορία βέβαια έδειξε ότι άλλων το αίμα έδωσε για την πατρίδα.

Αυτοί ήταν, αυτοί, οι ίδιοι εξακολουθούν να είναι και σήμερα. Κάτω από τις μάσκες της νοσηρής αστικής δημοκρατίας, ξεπροβάλλουν οι ίδιοι φρικτοί χαρακτήρες, οι ίδιοι που αιματοκύλησαν την χώρα μέσα από πολέμους, εμφυλίους και χούντες, τώρα την αιματοκυλούν στη δίνη του πιο καταπιεστικού και αντιλαϊκού συστήματος. Ωστόσο κάποιοι πιο ένθερμοι από αυτούς δεν ξεχνούν να μας θυμίζουν το κατάπτυστο φασιστικό και εγκληματικό τους παρελθόν και σκέψη.

Ένα, λοιπόν, είναι το σίγουρο ότι το Πολυτεχνείο ως μεγαλειώδης ιστορική στιγμή αποτέλεσε την αφετηρία της ανατροπής ενός σάπιου καθεστώτος που ολοκλήρωσε επάξια την αποστολή του με τα γεγονότα της Κύπρου, το καλοκαίρι του ΄74. Ένα καθεστώς με πολλές ομοιότητες με το σημερινό. Με αυτό, δηλαδή, που στέλνει τα ΜΑΤ στη νομική και χτυπά φοιτητές για να τους εμποδίσει να κάνουν γενική συνέλευση, και με αιτιολογία την προστασία των Πανεπιστημίων, (για τον ίδιο ακριβώς λόγο που μπήκε το τανκ στο Πολυτεχνείο). Αυτό το καθεστώς που οι εκπρόσωποι του, ψηφίζουν με τα μανίας για περικοπές σε μισθούς, σε συντάξεις, σε κοινωνικές δαπάνες, για να ξεπληρωθούν οι μίζες που έχουν πάρει (βλ. Καρατζαφέρη), σε βάρος του ελληνικού λαού που τελικά τις πληρώνει. Αυτοί που εν ολίγοις, δίνουν σε αυτούς που έχουν και παίρνουν από αυτούς που δεν έχουν.

Ήρθε η ώρα για μια κατά μέτωπο συζήτηση με την πραγματική ιστορία και τα διδάγματα αυτού του τόπου. Ας στρώσουμε το δρόμο της ανατροπής και της ρήξης με ό,τι σάπιο και παλιό μας κρατά δεμένους και φυλακισμένους. Τότε έπεσε η Χούντα, σήμερα το σίγουρο είναι ότι πρέπει επιτέλους να πέσει η κυβέρνηση και η πολιτική της.