Σκελετος.

Ένα γνωστό δημοτικό τραγούδι λέει σε κάποιο σημείο: «μπήκαν τα γίδια στο μαντρί». Αυτός θα ήταν ο καλύτερος περιγραφικός όρος για τις κινήσεις πολλών βουλευτών που κατά καιρούς μπαινοβγαίνουν στα κόμματά τους, με τελευταία χαρακτηριστική περίπτωση του Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος διέρρηξε τους δεσμούς του με την ΝΔ, πριν από τις δημοτικές εκλογές του περασμένου Μαΐου, καθότι δεν του έκαναν το χατίρι να είναι αυτός ο επίσημος υποψήφιος για τον Δήμο Αθηναίων.

Ο Κακλαμάνης, όταν αποχώρησε από το μαντρί του, μιλούσε για βαθιά απόκλιση της τωρινής ΝΔ, από τις ιδρυτικές της θέσεις, όπως αυτές είχαν εξαγγελθεί από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974. Ο ίδιος άνθρωπος αποφάσισε ξαφνικά ότι είναι αμελητέα η, κατά την εκτίμησή του, απόκλιση από την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος και γι’ αυτό ξαναγύρισε στην κομματική του στέγη, αφενός μεν για να δείξει τη συμμόρφωσή του και την πολιτική του αδιαντροπιά απέναντι στους ψηφοφόρους του (άλλα έλεγε πριν 6 μήνες, άλλα τώρα), αφετέρου δείχνει και ένα φόβο όχι μόνο του ίδιου αλλά και πολλών ανεξάρτητων βουλευτών (βλέπε Λοβέρδου) που επαναπατρίστηκαν υπό το ενδεχόμενο να προκηρυχθούν εκλογές και να μείνουν μετεκλογικά χωρίς βουλευτική έδρα.

Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο σε μία κακοσκηνοθετημένη, χιλιοπαιγμένη κυβερνητική παρωδία που ονομάζεται ψήφος εμπιστοσύνης. Η κυβέρνηση προχώρησε σε αυτή την κίνηση με σκοπό να δηλώσει προς πάσα κατεύθυνση την ισχνή στήριξη που πρόκειται να της προσφέρουν έως 155 ενσυνείδητοι βουλευτές. Συν τοις άλλοις, αποτελεί μια καλή πρόβα για την επικείμενη ψήφιση του βαθύτατα αντιλαϊκού προϋπολογισμού που περικόβει ακόμη παραπάνω τις δημόσιες δαπάνες και αυξάνει στο μέγιστο τις φορολογικές επιβαρύνσεις μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων. Χαρίζοντας παράλληλα χιλιάδες ποσά στα ληστρικά κεφάλαια του ντόπιου και ξένου καπιταλισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η κατάργηση του κατάπτυστου νόμου που «υποχρέωνε» εθελοντικά τους εφοπλιστές για φορολογική συνεισφορά.

Ακολουθούν και άλλα πολλά, όπως μια σειρά νόμων που χάρισαν εκατομμύρια χρεών σε επιχειρήσεις πετρελαιοειδών του Βαρδινογιάννη, του Λάτση και άλλων (βλέπε άρθρο 70Α του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος), ή η ψήφιση της τροπολογίας που χάρισε το, υπό πλειστηριασμό, νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, σε μία θυγατρική εταιρεία του ομίλου Πειραιώς που πέντε μέρες πριν ξεκινήσει ο πλειστηριασμός είχε αντικείμενο τη μεσιτεία κτηρίων και ξαφνικά άλλαξε ονομασία, (ΗΜΙΘΕΑ Α.Ε.) και στράφηκε στον τομέα της υγείας. Εταιρεία που εμφανίστηκε πέντε λεπτά πριν τη λήξη του διαγωνισμού με επιταγή 115 εκατομμυρίων ευρώ, έχοντας όμως δηλώσει στην έναρξη των εργασιών της, μετοχικό κεφάλαιο μόλις 60 χιλιάδων ευρώ. Ο νόμος συγκεκριμένα όρισε ότι η αγορά θα συνεπάγεται εκτός από το σύνολο του κτηριακού εξοπλισμού και την διοικητική άδεια του νοσοκομείου, απαλλαγμένη από χρέη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι είχε υπογραφεί μεταξύ της τράπεζας Πειραιώς και της πρώην διοίκησης του νοσοκομείου (ΥΓΕΙΑ), μνημόνιο αποπληρωμής των χρεών, εκ των οποίων, δάνειο ύψους 90 εκατομμυρίων ευρώ είχε ληφθεί από την τράπεζα Πειραιώς. Το μνημόνιο υποχρέωνε το νοσοκομείο για περιστολή δαπανών και μειώσεις μισθών και απολύσεις των εργαζομένων, οι οποίοι ούτε από τη νέα διοίκηση έχουν αποζημιωθεί.

Όλα αυτά συνθέτουν το κάδρο της κυβέρνησης της διαφθοράς και της διαπλοκής που προσπαθεί μανιωδώς να μας πείσει ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στις βάρβαρες πολιτικές εκτόνωσης μας, στις πολιτικές που κυριολεκτικά κλέβουν τον πλούτο που ο καθένας μας παράγει και το χαρίζουν στα ντόπια και ξένα αρπακτικά και αυτό θα γίνεται πάντα ή μάλλον θα γίνεται μέχρι να το σταματήσουμε. Και δεν μπορούμε να το σταματήσουμε με μία άλλη κυβέρνηση του ίδιου μοτίβου και των ίδιων αντιλαϊκών πολιτικών, που αυτοαναγνωρίζεται αριστερά αλλά παράλληλα χωρίζει την επιχειρηματικότητα, δείγμα της οποίας παρατέθηκε παραπάνω, σε υγιή και μη, που χαρίζει προεκλογικές κορώνες στα διάφορα συμπόσια και δίνει μαθήματα καλής κυβερνητικής συμπεριφοράς προς τα συμφέροντά της. Πρέπει να τους σταματήσουμε, με τον τρόπο που τους σταμάτησαν και άλλοι λαοί πριν από μας, με μαζική και καθολική αντίδραση απέναντι στο σάπιο σύστημα που υπηρετούν, με λαϊκό ξεσηκωμό απέναντι στα μέτρα που μας επιβάλλουν, απέναντι στον τάφο που μας σκάβουν.

Στον αντίποδα όλης αυτής της μικροπρεπούς συστημικής βρωμιάς, το μεγαλείο που αναδύεται από την ιστορική μνήμη. Χθες συμπληρώθηκαν 47 χρόνια από τη δολοφονία του σώματος και όχι του πνεύματος (όσο και να θέλουν δεν μπορούν) του (Κομαντάντε) Τσε Γκεβάρα, ενός ήρωα που σήκωσε στις πλάτες του τις τύχες του λαού της Κούβας και προσπάθησε να μεταγγίσει τις ιδέες του ανταρτοπόλεμου εναντίον των ανθρωποφάγων καθεστώτων σε όλη τη Λατινική Αμερική αλλά και ευρύτερα. Ενός ήρωα που όπως λέει ο ποιητής δεν έγινε ούτε εργατομανδαρίνος, ούτε τέρας ιερό να κυνηγά το παραδάκι και δεν έκανε τον ήρωα πίσω από το γραφείο σε αντίθετη γεφύρωση με τα παλιά παράσημά του.

Ενός ήρωα που όλη του η πάλη συμπυκνώνεται σε μία φράση: «δεν υπάρχει κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο».

Τα συμπεράσματα δικά σας…